محسن گلزار - دانشجوی دکتری مهندسی عمران - هیدرولیک، دانشگاه صنعتی شاهرود
سیدفضل الله ساغروانی - استادیار دانشگاه صنعتی شاهرود
فرزاد دانشگر - دانشجوی کارشناسی ارشد سازه های هیدرولیکی دانشگاه صنعتی شاهرود

نانوذرات آهن به دلیل داشتن سطح ویژه بالا دارای قابلیت واکش پذیری زیاد، قدرت جذب کنندگی مطلوب و همچنین بدلیل فراوان بودن و غیر سمی بودن برای اصلاح و حذف آلودگی در محیط های آبی و خاک بسیار مورد توجه قرار گرفته اند. خصوصیات نانوذرات آهن سبب می شود که هنگام حضور در این محیطها، به یکدیگر چسبیده و ذرات کلوئیدی بزرگتری را تشکیل دهند و نشست کنند. استفاده از تثبیت کننده های سطحی همانند پلی اکریلیک اسید مانع از کلوخه ای شدن و به هم پیوستن نانوذرات آهن به یکدیگر در هنگام حضور در محیط آبی و خاکی می شوند. در این مطالعه مشاهده می شود که نانوذرات اکسیدآهن (Fe3O4) در حضور پلی اکریلیک اسید به صورت کاملا جدا از هم و پراکنده قرار می گیرند به طوری که قطر تقریبی آنها نزدیک به 100 نانومتر است. همچنین مشخص شده است که در غلظت های بالا پتانسیل تسریب بیشتری نسبت به غلظت های پایین تر وجود دارد و در نسبت وزنی 2:1 (نسبت نانوذره اکسید آهن به پلی اکریلیک اسید) و همچنین غلظت 100 میلی گرم بر لیتر نانوسیال اکسیدآهن تثبیت شده با پلی اکریلیک اسید در آزمایشات تسریب انجام شده با استفاده از دستگاه اسپکتروفتومتر فرابنفش، طولانی ترین زمان پایداری حاصل (α)و ضریب نرخ نشست ذرات (kd) با استفاده از داده های منحنی رخنه (Breakthrough Curve) و به اختصار BTC پرداخته شده است.

نانوذره اکسید آهن، پلی اکریلیک اسید، محیط متخلخل، پاکسازی محیط زیست