سیدرضا دعاخوان - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق جزا و جرم شناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد میبد، باشگاه پژوهشگران جوان ونخبگان، میبد، ایران

اصطلاح حاشیه نشینی یا زاغه نشینی در کشورهای در حال توسعه به محلات فقیر نشینی اطلاق می شود که در اطراف شهرهای بزرگ بهوجود آمده و ساکنین این مناطق به علل گوناگون نتوانسته اند جذب نظام اقتصادی- اجتماعی شهر شده تا از امکانات و خدمات شهریاستفاده نمایند. تقریبا اکثر کشورهای جهان اعم از پیشرفته یا غیر پیشرفته دوره هایی از حاشیه نشینی را در شهرهای خود تجربه کردهاند، اما مشکل اصلی در کشورهای جهان سوم نهفته است. توسعه شهری در ایران در فاصله سال های 1340-1320 مبتنی بر رشد مهاجرت روستایی بوده و دو قطب مرفه نشین شهری و فقیرنشین در این دوره خودنمایی می کند. در سال 1351 ، به دلیل اصلاحاتارضی و همچنین عدم کارائی اقتصاد کشاورزی روستاها، موج مهاجرتهای گسترده ای به شهرهای بزرگ رخ داد که به نمود یافتنزیست حاشیه ای منجر شد. ما در این تحقیق سعی داریم تا حاشیه نشینی را مفهوم سازی کرده و مشکلات و جرائم ارتکابی توسطمهاجران را بیان کنیم و در پایان راهکارها وعوامل موثر در پیشگیری از حاشیه نشینی و حاشیه نشینان را بیان کنیم.

اسکان غیرقانونی (عدوانی)، زاغه نشین، آلونک نشین، مهاجرت