توجیح ماهیت حقوقی تعهدبه نفع شخص ثالث

قانون گذار ایران در مواد 196،768 قانون مدنی،تحت تأثیر قانون مدنی فرانسه(ماده 1121 ) و فقه امامیه در قالب عباراتیمختصر و مجمل به طرفین قرارداد اجازهی ایجاد تعهد به نفع شخص ثالث را داده است.این اختصار و اجمال موجب ابهام درروابط طرفین قرارداد و شخص ثالث شده است.حقوقدانان برای رفع این ابهام، سعی در تبیین و توضیح ماهیت حقوقی تعهد بهنفع ثالث کرده اند که نظریه های مختلفی را برانگیخته است.این مقاله ضمن نقد و بررسی این نظریه ها به این نتیجه می رسد کهقانونگذار به اراده طرفین، این توانایی را اعطاء کرده که بتوانند با انعقاد قرارداد بین خود،بدون دخالت اراده اشخاص ثالث بهنفع آنان، ایجاد تعهد نمایند.این تعهد از حیث ایجاد و بقاء و حدود و ثغور،تابع قرارداد طرفین و به محض ایجاد نیز مانند هرحق دیگری مصون از تجاوز و علی الاصول قابل انتقال به ورثه است. با این حال شخص ذینفع می تواند آن را رد نماید.