مهروش کاظمی - استادیارمعماری،دانشگاه آزاد اسلامی شبستر، شبستر
پریسا میرفردوس - کارشناسی ارشد معماری،دانشگاه آزاد اسلامی عجب شیر، عجب شیر، مسئول مکاتبات
پونه حاجی زاده - کارشناسی ارشد معماری،دانشگاه آزاد اسلامی عجب شیر، عجب شیر

نمادجزئی ازدانش نشانه ها، مبحثی است که به مطالب و مشکلات موجود در بنا ها می پردازد .دارای دو بعد است، بعد ظاهری مثل فرم .اندازه.رنگ که گیرنده علامات است در این بعد جنبه ی ظاهری را درک می کندو با تکرار یک نشانه به آن نظم ظاهری می دهد،بعد معنایی نماددارای مفهوم و محتوای نشانه است که باتوجه به علم آن موضوع درک می شود. در هر دوره از معماری از اشکال خاصی به عنوان نماد استفاده می شد پس ارزش گذاری روی آن ها کاری مشکل و درهر دوره متفاوت است.در معماری، بناهای کهن ایران به زیباترین وجه بیانگرهویت کالبدی وبصری برای درک کارکردهایشان بوده اند درحالی که نقش نمادها در بناهای معماری امروزی فاقد چنین هویتی هستند به عبارت دیگربناهای معاصرانعکاس دهنده هویت ساکنان آن ها نیستنددر این بناهاتأثیرنماد به کلی ازبین رفته یابه شدت کمرنگ شده اندزیرا فقط جنبه عقلانی وعملکردی دارندیاصرفأتقلیدی ناموزون است. در این مقاله ضمن بررسی تأثیرشکل گیری نقش نمادها در بناهای کهن ،کارکردآن ها ،فلسفه وچگونگی کاربرد این علائم درمساجد ایران و هم چنین مقایسه مفهوم وعملکرد نمادبا کلیسای گوتیک موردبحث قرار می گیرد. مساجد یکی از باارزش ترین بنا ها در ایران است و مثل کلیساهای گوتیک محل تجمع مردم در مراسم ونمایش های مذهبی بوده است که از لحاظ معنا ومفهوم نمادبررسی می گردد که این بررسی یافتن ریشه های تاریخی درتفکر انسان است وروش تطبیقی و تحلیلی صورت می پذیرد.در نتیجه میراث تاریخی گوتیک با میراث دوره ی اسلامی از لحاظ معنا و مفهوم علامت نیز متفاوت است بنابراین هر نماد در هر دوره و در هر شهر معنای خاص خود را دارد و نمی توان آن را با همان مفهوم در دوره های دگر استفاده کرد ونمی توان یک اثر را بالاتروبرتر دانست زیرا هر کدام معنا و مفهوم متفاوتی از لحاظ بعد معنایی به مخاطب القاء می کند

نشانه شناسی،ارزش نشانه ها،مفهوم نشانه ها،تاریخ اسلامی،گوتیک