رابطه انسان و طبیعت درباغ ایرانی ازمنظرمعماری اسلامی

طبیعت دستاورد معمار هستی، خداوندگار عالم است و اغلب برای معماران سرچشمه الهام بوده است. به دلیل گرایش ذاتی و فطری انسانها در تعامل با طبیعت، و تأثیرات قابل توجه ارت باط با طبیعت در روح و جسم آدمی ،بشر همواره به دن بال ایجاد یک رابطه منطقی و مناسب میان فضای درون و طبیعت بیرون بوده است. امروزه نیاز جسمی و روحی انسان به برقراری ارت باط با طبیعت، موجب گردیده که در همه جوامع، طبیعت به مثا به میراث فرهنگی تلقی شود؛ از این رو باغ ایرانی به عنوان نمونه متعالی از منظر ایران، تصویر باورهای انسان ایرانی - اسلامی در بطن تاریخ است که علی رغم ناملایمات، همچنان به عنوان الگویی موفق از آن یاد میشود. باغ در مقام برخوردگاه آدمیان و اندیشه هاشان و به عنوان میعادگاه زمین و آسمان و نقطه تلاقی عملکرد و پندار، بهترین جای تجر به عرفانی است . هدف اصلی پژوهش حاضر توجه به ارت باط انسان باطبیعت، عناصرطبیعی و تشخیص جایگاه باغ ایرانی در نوع برخورد انسان با طبیعت است. روش پژوهش ضمن مطالعه اسنادی و کتابخانه ای و مطالعات تطبیقی از نوع توصیفی می باشد. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که ار ت باط با طبیعت ضروری ترین شرط برای هنرمند است. هنرمند انسان است: اوخود طبیعت است، بخشی از طبیعت و در میان فضای طبیعی، طبیعت در بسیاری از راهبردهای منتهی به خلاقیت معماری تاثیر می گذارد. طبیعت همیشه در همه جا حاضر و طبقه بندی ناپذیر و به مثا به ابزاری بسیار قدرتمند برای الهام بخشی است. حضور آن در استعاره، تقلید، تغییر پذیری فرم و مصالح معماری آشکار است

Keywords:

باغ ایرانی , تعامل انسان باطبیعت , طبیعت , هندسه و طبیعت