اشکان قشقایی - کارشناس ارشد معماری، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه شیراز،
محمد علی آبادی - استادیار، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه شیراز

بخش ساختمان با تولید 10 تا 00 درصدی کل گازهای گلخانهای در جهان سهم عمدهای در ایجاد مشکلات زیستمحیطی کره زمین دارد. سرانه بالای مصرف انرژی و در پی آن آلودگیهای زیستمحیطی در ایران نیز، نیاز به ساختوسازهای پایدار را مطرح کرده است. با توجه به آنکه تخریب » بهسازی ساختمانهای موجود « ، و ساخت مجدد ساختمانها هزینههای بالای اقتصادی و مهمتر از آن صدمات زیستمحیطی جدی در پی دارد فرصت مناسبی برای اعمال رویکردهای توسعه پایدار در معماری است. در این میان نمای ساختمان بهعنوان مرز میان درون و بیرون، معرفی کننده هویت شهری، تنظیمکننده شرایط آسایش و تعریفکننده حریم و امنیت بنا، بستری مناسب و درعینحال پیچیده برای اعمال راهکارهای بهسازی به شمار میرود. اگر نما نتواند نیازهای فوق را برآورده کند، میباید اجزایی به نما افزوده شود که منطبق با محدودیتهای موجود مانند تفاوتهای اقلیمی، عملکردی و ساختاری بنا و شرایط خاص هر بنا ازلحاظ قدمت، زیباییشناسی و بهرهبرداری باشند. پس ضروری است معماران ضمن شناخت راهکارهای بهسازی نما، با پتانسیلها، مزایا و معایب هر راهکار آشنا شوند تا در فرآیند برنامهریزی و طراحی بهسازی، هر راهکار را در جایگاه مناسب بهکارگیرند. در این مقاله با بررسی پژوهشهای انجامشده در نقاط مختلف جهان تلاش شده راهکارهای بهسازی نما از قبیل جایگزینی نما، افزودن لایه بیرونی و بهبود امکانات درونی نما، معرفی و بررسی شده و مزایا و معایب هر یک از جنبههای آسایش، اجرا و عملکرد مورد تحلیل قرار گیرد. در انتها ضمن دستهبندی راهکارها، پیشنهادهایی در جهت گزینش مناسب راهکارها، ارائه شده است.

بهسازی نما ، ساختمانهای موجود ، راهکارهای بهسازی ، معماری پایدار