سیدرفیع موسوی - دانشجوی دکترا جغرافیا وبرنامه ریزی شهری پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات اجتماعی جهاد دانشگاهی
مهدی شیری پور - دانشجوی دکترا جغرافیا وبرنامه ریزی شهری پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات اجتماعی جهاد دانشگاهی
ابوالفضل رفیع - دانشجوی دکترا جغرافیا وبرنامه ریزی شهری پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات اجتماعی جهاد دانشگاهی

شهر در گذر زمان چون یک ارگانیسم مراحلی از تولد (پیدایش) جوانی و میانسالی و سپس کهنسالی را طی مینماید. این فرایند سیستماتیک همواره متاثر از مکانیزمهای متعدد طبیعی و انسانی است. گذر شهر از جوانی و پویایی به پیری، سیمایی را ایجاد میکند که از آن با عنوان بافت فرسوده یاد میشود. بافت های فرسوده، عمدتاً بخشهایی از شهر هستند که از چرخه تکاملی حیات آن جدا گشته و به شکل کانون مشکلات و نارسائی ها درآمده اند. از آنجاکه نیروهای متحول ساز درون این بافتها قدرت و سرعت لازم برای همگام کردن خود با سایر بخشهای شهر را دارا ن بوده اند، لذا حرکتی واپس گرا در پیش گرفته و روز به روز از گردونه توسعه پویای شهر دور میگردند. درواقع بافت مذکور قاد ر به پذیرفتن مظروفهای خود یعنی انسان و فعالیتهای آن ن بوده و لذا در روند عادی زندگی، ساکنین را با مسائلی روبرو میسازد. توسعه میان افزا، نوعی از باز توسعه درون شهری است که توجه ویژه به شرایط و پتانسیلهای درونی محدوده هدف دارد. ظرفیتهای تعریف شده باز توسعه، از دیدگاه میان افزا، در درون محدوده تعریف میگردد. این ظرفیتها می تواند در قالب ساده و سطحی، به استفاده از زمینهای خالی و رهاشده موجود در محدوده و در قالبی پیچیده تر به در نظر گرفتن پتانسیل ها و ظرفیتهای باز توسعه، بصورت موشکافانهتر ختم گردد. روش تحقیق، توصیفی – تحلیلی و نوع تحقیق کاربردی بوده و هدف از این تحقیق شناسایی الگویی جهت توسعه جدید بر روی زمینهای خالی درون محدوده و توسعه مجدد زمینها و ساختمانهایی که کمتر مورد استفاده قرار گرفته اند. روش تجزیه و تحلیل، استفاده از روش AHP در جهت باز توسعه محدودههای بافت فرسوده ناحیه یک منطقه 18 شهر تهران، بنا گردیده است

توسعه درون زا ، توسعه میان افزا ، منطقه 18شهرتهران ، بهسازی شهری ، AHP