واکاوی پایداری زیست محیطی در آموزه های مکتب شهرسازی اصفهان

توسعه پایدار شهری سلامت اجتماعی، زیست محیطی و اقتصادی بلندمدت شهرها را به همراه دارد حداقل دو دهه است که اصل پایداری به هدفی اساسی در برنامه ها و طرح های توسعه جهانی، منطقه ای، ملی و محلی تبدیل شده است. توسعه پایدار شهری دارای ابعاد اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی و نهادی می باشد. بعد زیست محیطی یکی از مهمترین ابعاد پایداری شهری و سبب ایجاد محیطی مناسب برای زیست و سکونت است. دوران صفوی دوران رفاه اجتماعی، امنیت اقتصادی، توجه به زیست بوم و رونق شهر نشینی است. از این رو شهرسازی در این دوران بر مبنای اصول پایداری که چند سده بعد مطرح می شود، رشد و گسترش بی سابقه می یابد. در سایه اصول پایداری، شهرسازی اصفهان الگویی برای نوسازی شهری شد که حاصل آن وحدت ترکیب و شکل شهری در نوآبادهای صفوی و توسعه های شهری جدید بود؛ که تحت عنوان مکتب اصفهان شناخته می شود. با ارجاع به متون تاریخی و پژوهش صورت پذیرفته توسط محقق چگونگی تجلی انگاره های نوین پایداری و بخصوص پایداری زیست محیطی در شهرسازی اصیل و باهویت ایرانی نشان داده می شود. این پژوهش با روش های ترکیبی تحقیق از جمله روش مطالعه موردی و توصیفی تحلیلی انجام پذیرفته است. - در این راستا نگارنده به تبیین معیارهای پایداری زیست محیطی که شهرسازی اصیل ایرانی تحت عنوان مکتب اصفهان، دانسته و پیرو مقتضیات زمانی، اصول و مبانی را بر شهرها حاکم کرده که منطبق بر مفاهیم و معیارهای پایداری زیست محیطی از جمله توجه به اقلیم خرد، کالبد، پیاده مداری، آلودگی محیطی و انرژی است که از سده بیستم مورد توجه و تأکید قرار گرفته، پرداخته است که همین امر می تواند رهنمودی باشد برای توانمندسازی شهرهای اصیل امروزی

Keywords:

پایداری , پایداری زیست محیطی , مکتب شهرسازی اصفهان , فضای شهری , معیار زیست محیطی