عوامل تاثیرگذار در طراحی مرکز آموزشی کودکان با هدف ارتقای سطح خلاقیت

در سالهای اخیر، جمعیت قابل توجه کودکان در ایران، سبب توجه ویژه به مسئلهی آموزش و فضاهای آموزشی کودکان شده است. متاسفانه درایران اکثر دبستانها و مهدکودکها در فضاهای فاقد طراحی مناسب و یا در فضاهایی با کاربری غیرآموزشی (مثل خانه) تاسیس میگردند. این در حالی است که فضای زندگی کودک باید موجب باروری جسمی، فکری، احساسی و اجتماعی او شود. به خوبی پیدا است که معماری میتواند نقش به سزایی در تحقق این امر داشته باشد. معماری و ساختن فضای مناسب برای کودکان، موثرترین نقش را در آسایش بخش محیط رشد جسمی و روحی آنان دارد. هدف از تحقیق حاضر، طراحی و دستیابی به اصول طراحی فضاهای ویژهی کودکان 2 تا 12 ساله با رویکرد ارتقای خلاقیت آنان است. حال اگر محیط آموزشی بخواهد زمینهای ثمربخش برای نسل آینده باشد، ساختمانهایش میبایست خلاقانه باشند، نه تقلید شده و همپنین محیطی محرک و مقدس برای آزاد کردن اندیشه و بیان خلاقانه باشند. در مقالهی حاضر مدل خلاقیت و دستیابی به اصول طراحی فضاهای آموزشی برای کودکان در جهت ارتقای انگیزش و خلاقیت آنان که شامل تغییر تکمیلپذیری فضا و اجزای آن، تداخل فضاهای باز و بسته و بازسازی عناصر محرک طبیعی مانند نور، آب و گیاهان میشود، طی یک شناخت نظری مورد بررسی قرا میگیرد. سپس رابطهی متقابل مفاهیم مذکور تطبیق داده شده و ملاحظات مصداقهای مشابه جهانی آزمون میشود. در آخر نیز ملاحظات کودک محور در حوزهی مدیریت، برنامهریزی و طراحی مرکز آموزشی تدوین شده است. اهداف تحقیق: 1) شناسایی فضاهای لازم جهت طراحی مرکز آموزشی کودکان با هدف ارتقای سطح خلاقیت؛2) بررسی تاثیر خلاقیت در طراحی فضاهای مرکز آموزشی کودکان با هدف ارتقای سطح خلاقیت؛ 3) تبیین ویژگیهای معماری جهت طراحی مرکز آموزشی کودکان با هدف ارتقای سطح خلاقیت

Keywords:

آموزش , کودک , رشد کودک , روانشناختی دوران کودکی , کودک و معماری , کودک و خلاقیت