روح اله رحیمی - عضو هیات علمی دانشگاه مازندران،دانشجوی دکترای تخصصی معماری دانشگاه تربیت مدرس
محمدرضا بمانیان - استاد گروه معماری دانشگاه تربیت مدرس
حسنعلی پورمند - استادیارگروه پژوهش هنر دانشگاه تربیت مدرس

همواره درطول تاریخ سعی می نماید بمنظورایجادسرپناهی امن برای سکونت آن را با محیط پیرامون خود هماهنگ سازد تابتواند شرایط مناسبی برای ادامه حیات خویش ایجادکند انسان مدرن ظاهرا سکونتگاهش را نمادی ازخود می دانداما تماسش را با این ارتباط کهن ازدست داده است ارتباط میان سکونتگاه خود و جهان تا انجا که به یادداریم درفضاهایی گسسته ازهم زیسته ایم درفضاهایی که ممکن نبود شکل و محتوا درپیوندی هماهنگ پیکری یگانه بسازند به گونه ای که همیشه احساس می کردیم دربرهوت زندگی می کنیم تنها چشم انداز جادویی کوهها و کشش صمیمانه ی روابط انسانی بود که ماراخواه - ناخواه درواقعیتی ملموس نگاه می داشت فضاها مفهوم سنتی خود را ازدست داده اند و به عناصری وسیع بدون شکل و فارغ ازهرگونه نقش موثر درحیات شهری تبدیل شده اند دیگر ازبناهای پیوسته ای که جزئی ازبافت خیابان ها و میادین بودند و به تعریف فضاهای زنده می پرداختند خبری نیست آنها به اجسامی جدا ازاهم تبدیل شده اند که تنها به وجود خود می اندیشند نه به شهر و نه به کلیت بخشیدن به شهر دراین مقاله باروش همبستگی و تحلیل کیفی به معیارهای رسیدن به حس مکان درباغ - ارامگاه حافظیه به عنوان نمونه موردی خواهیم پرداخت و مفاهیم گمشدگی و رهایی ازآن را مورد بررسی قرارخواهیم داد

حس مکان ، حقیقت گمشده ، فضای گمشده ، کیفیت بی نام