گونه شناسی نگرش به فضاهای جمعی در معماری منظر معاصر ایران 1390-1357

فضاهای جمعی از مؤلفههای کیفی زندگی اجتماعی هستند که با توجه به مقتضیات کنونی شهرها، وجودشان ضروری است. بدون لحاظ نمودن عوامل اجتماعی در فضا، توسعه شهری پایدار نمیتواند محقق شود. توجه به اینگونه فضاها در هر دوره از معماری ایران متفاوت بودهاستت. حال سؤال اصلی اینجاست که در معماری منظر معاصر ایران چگونه به فضاهای جمعی توجه شده است؟ ازاینروی مهمترین سؤالات این پژوهش عبارتند از: -7 فضاهای جمعی در معماری منظر معاصر ایران از چه مشخصاتی برخوردارند؟ -2 آیا میتوان تحول مشخصی را در توجه به فضاهای جمعی در معمار منظر معاصر ایران مشاهده نمود؟ برای پاسخگویی به سؤالات پهوه ، از روش تحقیق تفصیلی تاریخی به همراه تکنیک تحلیل پلان استفاده شده است. نمونه های موردی از - میان فضاهای جمعی ساخته و یا طراحی شده از سه دهه اصلی پس از پیروزی انقلاب اسلامی انتخاب شدهاند. قصد از انجام این پژوهش رسیدن به درکی از جایگاه فضاهای جمعی درطراحی منظر معاصر میباشد؛ که در این راستا به تحلیل و بررسی گونه های فضاهای جمعی در نمونه های انتخابی پرداخته شده است. درطی انجام این تحقیق با چهار گونه از فضاهای جمعی شامل 7 فضاهایی که مردم در آن ها جمع می شوند اما - مکالمهای صورت نمیپذیرد. 2 مردم در آنها جمم شده و مکالمه هم صورت میپذیرد. 1 مردم را به تنها بودن دعوت میکنند و مکالمه صورت نمیپذیرد. 4 مردم را به تنهایی دعوت میکنند اما به دلایلی مکالمه در آنها صورت میپذیرد؛ مواجه شدیم. در نتیجه این پیش بینی کلی وجود دارد که هرچه به دوران جدیدتر نزدیک میشویم دسته دوم این فضاها بیشتر شده و مشخص میگردد که کاراکتر بسیار جدی در معرفی فضاهای جمعی بوجد آمدهاست.

Keywords:

معماری منظر معاصر ایران , فضاهای جمعی , تعاملات اجتماعی