محمدرضا بمانیان - استاد، دانشگاه تربیت مدرس
محمدصادق صادقی پور - دانشجوی دکتری فلسفه هنر، دانشگاه علامه طباطبائی
زینب بیات - دانشجوی دکتری پژوهش هنر، دانشگاه تربیت مدرس

معماری هنری است که از دیرباز تاکنون در تمامی اعصار همراه بشر بوده و نه تنها یکی از مه مترین نیازهای زندگی او یعنی سکنی و سرپناه را تأمین نموده، کارکردهای دیگری را نیز در گذر تاریخ داشته است؛ تا بدان پایه که همواره جستجوی معنا و امر قدسی در فضاهای معمارانه یکی از دغدغه های دیرین بشر برای رسیدن به تعالی در درون ساحت این جهانی و برگذشتن از حصار خاکی آن به شمار رفته است. در مقاله حاضر با استفاده از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی به بررسی نگاه سن تگرایان به هنر معماری و رویکرد معناشناسی آنها که در امتداد نگرش رمزی شیخ اکبر محی یالدین ابن عربی، سعی در بهره گیری از مفاهیم قرآنی و رمزهای نهفته در این کتاب مقدس آسمانی مسلمانان داشته اند و رویکردی انتقادی را نسبت به نگاه مدرنیستی به این هنر کهن که در آن اصل بر توجه به عالم ماده و مناسبات ای ن جهانی میباشد اتخاذ نمودهاند، پرداخته شده است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان دهنده این امر است که فضامندی یکپارچه در جها نبینی حکمت خالده، که در آن کیها نشناخت، جغرافیا، بدن انسان و معماری همگی در کنار یکدیگر، بلاواسطه به وحدتی وجودی رسید ه و تجلی امر قدسی در ساحت این جهانی شده اند، در تقابل با نگرش متفرق مدرنیستی قرار دارد که در آن هر عنصر، جهان مادی مختص به خود را داراست

معماری اسلامی، سنت گرایان، نگرش رمزی، امر مقدس