علیرضا توکلی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه یزد،
حسین رهنما - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه یزد،
حمید میرجانی - استادیار دانشکده هنر و معماری دانشگاه یزد

بافتهای تاریخی فرسوده شهرها و به خصوص شهر یزد به جهت موقعیت و پتانسیلهای فضایی- اجتماعی خود با حفظ مفهوم محله، از یک سومیتوانند بستر توسعه درونی و انسجام حیات شهر شوند و از سوی دیگر با حفظ منظر عینی- ذهنی خود، خاطره شهر قدیم را برای آیندگان زنده نگه دارند . با توجه به اینکه بخشی از بافت فرسوده معمولاً تخریب شده و بلااستفاده باقی می ماند، همواره نیاز به ساخت و ساز جدید و طراحی مجدد مجتمع های زیستی احساس می شود. نظر به اینکه در کشور ما معمولا کار طراحی در مرحله اجرا به پایان میرسد، فرصتی برای ارزیابی طرح پس از اجرا وجود ندارد. و طراح از بازخورد طرح خود بیاطلاع میماند. این امر باعث میشود تا در صورت شروع طرحی دوباره، نتایج حاصل از طرح پیشین - چه نکات مثبت و چه نکات منفی - مورد توجه قرار نگیرد و در نتیجه با وجود اجرایی شدن طرحهای بسیاری در بافت، همچنان مشکلاتی اساسی باقی بماند. نقد مجتمعهای مسکونی اجرایی شده در بافت قدیم شهر یزد میتواند موجب آشنایی با نقاط ضعف و قوت این مجموعهها شده و به این سوال که آیا باتوجه به میانافزا بودن این مجموعهها، تعاملی مناسب بین بافت و ساکنین صورت گرفته است یا خیر، پاسخ دهد . مهم ترین اقدام برای بهبود کیفیت و افزایش تاثیرگذاری نقد، رواج آن به صورت ارزیابیهای آیندهنگری است که توانایی تحت تاثیر قرار دادن ساخت و سازهای آینده را نیز داشته باشد و به جای آنکه پس از ساخت و اتمام یک بنا به قضاوت سادهای در مورد آن بپردازیم، بر آن باشیم تا با ایجاد و تکیه بر بازخوردهای نقد هر بنا، روند طراحی بناهای متعاقب بعدی را تحت تاثیر مثبت قرار دهیم . بنابراین سیاست برخورد اجرایی به بهبود محیط کالبدی یک شهر تاریخی که مردم در آن زندگی می کنند کمک می کند و شهر را از حالت موزه ای که نباید به آن دست زد و صرفاً به مرمت چند بنای تاریخی پرداخت، بیرون می آورد

نقد معماری، مجتمع مسکونی، میان افزایی، تعامل با بافت