دستیابی به حدود بهینه نورپردازی باتحصیل انرژی ازتابش خورشیدی و سامانه های pv

نور اولین عنصر طبیعی است ؛که بدون آن، امکان روئیت عناصر طبیعی و بهره گیری از زیبایی آنها وجود ندارد. آفرینش های معماری علاوه بر روشنایی طبیعی روز ، به نور و روشنایی مصنوع در هنگام غروب ،و غیبت خورشید نیاز مندند.وحضور نور علاوه بر ایجاد امکان فعالیت های انسانی ، موجب بهبود کیفیت فضا می گردد و با ایجاد سایه روشن ها می تواند ،مناظر زیبا و دلپذیری را مقابل چشمان ناظر قرار دهد. تابش نور به یک فضای معماری ، وحدت و تناقضی فضایی را به وجود می آورد ؛که از یک سوی ترکیب تازه حاصل شده و یک هویت یگانه ای از فضا را به دست می دهد ؛و از سوی دیگر ، با تابش نور فضای هندسی پیشین شکسته می شود. از آنجا که ساختمان های پاسخگو و کارآمد از نظر انرژی ضرورتی برای آینده می باشد .تحقیق پیش رو ، باتبیین ساختار و عملکرد نور و معرفی چگونگی بکارگیری بهینه آن ،در نما ها و فضا ها ،می کوشد با استفاده از سامانه های فعال خورشیدی یکپارچه با طراحی ساختمان ، و منطبق با اهداف معماری پایدار به تحصیل بخشی از انرژی الکتریکی مورد نیاز بدون اتکاء به منابع انرژی تجدید ناپذیر بپردازد . برای نیل به این منظور از روش تحقیق توصیفی – پژوهشی با ابزار مطالعات کتابخانه ای استفاده خواهد شد . و با تعیین ساعات آفتابی سالانه در عرصه پژوهش به شناسایی و معرفی بهترین مکانیزم جذب ، تبدیل و ذخیره انرژی مورد نیاز برای روشنایی داخلی و نورپردازی مطلوب خواهد پرداخت

Keywords:

نور , سامانه های فعال خورشیدی , انرژی تابش , سیستم های فتوولتائیک