فیروزه جباری - دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات، گروه معماری، قزوین، ایران
فریبرز حاجی سیدجوادی - استادیار، دانشگاه بین الملل امام خمینی

زنان نیمی از پیکره ی جامعه را تشکیل می دهند. درحالی که از نظر تعلیم و تربیت، می توانند؛ تمام پیکره ی اجتماع را بسازند. لذا باید از روح و جسمی سالم و شاداب، برخوردار باشند. گذران اوقات فراغت، یکی از طرقی است؛ که به زنان کمک می کند؛ تا ضمن شرکت در تعاملات اجتماعی،نسل سالم تری به جامعه تحویل دهند. از طرفی دیگر، زنان ایرانی برای بازآفرینی قوای خود، با محدودیت هایی روبه رو هستند؛ که آن ها را مجبوربه خانه نشینی می کند. این امر باعث شده، نقش کم رنگی در تعاملات اجتماعی ایفا کنند. و در آخر نتیجه این می شود، که مواردی چون اختلالات خانوادگی و مشکلات عصبی درمیانشان ایجاد شود. توسعه ی پایداری اجتماعی، با مفاهیمی چون احساس رفاه وافزایش کیفیت زندگی در محیط اجتماعی همراه است. در این راستا، توجه به پایداری اجتماعی زنان، در جهت روشن کردن وضعیت اجتماعی آن ها، در مسیر دستیابی به توسعه ی پایدار، یک موضوع بنیادی محسوب می شود. درواقع یکی از راه های اساسی موفقیت توسعه ی پایدار، مشارکت همگان از جمله زنان در تمام مولفه های آن است. می توان گفت؛ هدف این پژوهش چگونگی موثر واقع شدن زنان در توسعه ی پایدار و بیان نقش اوقات فراغت در پایداری اجتماعی زنان است. در این مسیر این سوال مطرح می شود؛ که چه فضایی می تواند پاسخگوی بخش عمده ی موارد بیان شده باشد؟ فرض بر این است؛ که استفاده از مراکز فرهنگی اجتماعی مخصوص بانوان، می تواند؛ بهترین گزینه جهت مشارکت بانوان در توسعه ی پایداری اجتماعی باشد. در این پژوهش، ضمن بررسی مبانی نظری اوقات فراغت، به روش توصیفی تحلیلی، عوامل تاثیر گذار آن در تعامل اجتماعی زنان، مورد بررسی قرار می گیرد. نتایج تحقیق، براساس تدوین و تکمیل پرسش نامه، بیانگر آن است؛ که توجه به کیفیت کالبدی و عملکردی فضاهای فراغتی و بازتاب نیازهای زنان و خلق بستری برای رویدادهای مختلف اجتماعی و فراغتی در چنین فضاهایی، منجر به القای حس تعلق خاطر و زمینه ساز تعاملات اجتماعی زنان می شود.

اوقات فراغت، تعامل اجنماعی ، زنان ، پایداری اجتماعی