پیوستگی بین عینیت و ذهنیت باغهای بهشت در احیاء و بازسازی مجموعه دولتخانه صفوی اصفهان با رویکرد پدیدارشناسی

باغ مکانی مقدس است که یادآور بازسازی رخداد کیهانی و زایش دوباره جهان مینوی است . جهانی واقعی در حدفاصل میان جهان حواس و جهان برهان محض، با احساس چندین گونگی، چند ساحتی و تعلیق فضا، که حسی ملکوتی از جداشدن، آرامش و ابدیت را با یک نوع سلسله مراتب درترکیب اجزاء و عناصر به ظهور میرساند. باغ ها پیش از آنکه تجلی اقلیم و ادوار تاریخی باشند، جلوه اندیشهها و باورهای آدمیان بوده و ساختار کالبدی باغها با تغییر اندیشه دینی آرمان ها و باورها دچار تحولات شگرف شده است .از اینرو در این مقاله در رویکردی پدیدارشناسانه، با نگاهی جامع تر و ژرف تر به انسان به عنوان عامل ادراک( و دریافت )به عنوان فرایند ادراک به بررسی و تحلیل مجموعه دولتخانه صفوی اصفهان میپردازیم. بدین منظور با تجربه چند حسی مشخص میشود که معماری حواس، آنسان که با مشارکت تن و همه حواس شکل میگیرد، ما را به چیزها و گوهر آنها نزدیک میکند . در ادامه با تجربه فعل بنیاد در مجموعه باغهای اصفهان مشخص میشود فرآیند درک باغ و محیط آن اساس ا مبتنی برحرکت تن است، و تنها در کنش است که ادراک حاصل میگردد . ما چیزها را نه در ماندن و ایستادن، که در حرکت کردن و پوییدن میفهمیم . روش تحقیق در این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی و جمعآوری اطلاعات به شیوه کتابخانهای و میدانی می باشد. نتایج حاصل از این پژوهش بیانگر راهکاری به منظور طراحی محیطی مناسب به منظور پیوستگی بین عینیت و ذهنیت مجموعه باغهای صفوی اصفهان از گذشته تا کنون میباشد.

Keywords:

باغ , پدیدار شناسی , حواس , عینیت , ذهنیت