بررسی روشهای اندازه گیری تحرک پذیری و محدودیت های آنها برای پروسکایت های هیبریدی مورداستفاده به عنوان لایه جاذب سلول خورشیدی

محدودیت های ساختاری نیمرساناهای آلی در کاربرد های فوتونیکی باعث شده است که محققین توجه بیشتری به استفاده از هیبریدهای آلی- معدنی نشان دهند. پویایی حامل بالا، فرایند پذیری آسان و جذب بیشتر نور در ناحیه مرئی باعث شده تا پروسکایت های آلی- معدنی لایه ای به عنوان لایه فعال نوری در سلول خورشیدی مدنظر باشند. مواد هیبریدی م یتوانند ویژگی های خاص ترکیبات آلی مانند انعطاف پذیری بالا، مقاوم بودن نسبت به ضربه و فرآیند پذیری آسان را همراه با خواص خوب ترکیبات معدنی از جمله مقاومت مکانیکی بالا، سختی زیاد، پایداری شیمیایی و جوی و حرارتی بالا و همچنین مقاومت سایشی مناسب را داشته باشند. برای بررسی کیفیت مواد هیبریدی –به خصوص پروسکایتهای هیبریدی- و درنتیجه استفاده آنها در سلول های خورشیدی، مطالعه تحرک حامل های بار می تواند بسیار موثر باشد. در این مقاله به بررسی روشهای مختلف اندازه گیری تحرک پذیری پروسکایتهای هیبریدی، محدودیتها در روشها و محدوده دقت اندازه گیری این روشها بر حسب مقدار تحرک پذیری پرداختیم و در حالت کلی آنها را مورد مقایسه قرار دادیم. با توجه به نتایج، روش زمان پرواز از سایر روشها برای اندازه گیری تحرکپذیری با توجه به محدوده اندازه گیری تحرکپذیری، سهولت در فراهم نمودن وسائل آزمایش و انجام اندازه گیری از سایر روشها مناسبتر میباشد

Keywords:

هیبریدهای آلی - معدنی , پروسکایت , سلولهای خورشیدی , تحرک پذیری , روش زمان پرواز