بررسی علل بی علاقه بودن اکثر دانش آموزان دوره دبیرستان به درس ریاضیات و ارائه راهکارهای مفید جهت کمک به ایجاد علاقه در آنها

هدف از پژوهش حاضر، بررسی علل بی علاقه بودن دانش آموزان پایه هفتم و هشتم به درس ریاضی و ارائه راهکارهای مفید جهت کمک به ایجاد علاقه در آنها است. رویکرد این پژوهش، کیفی و ملهم از نظریه تفسیری و روش مطالعه از نوع موردی با پویش روایی است. جمع آوری داده ها از طریق مشاهده تاملی موقعیت های فیزیکی، عاطفی- روانی و آموزشی کلاس درس ریاضی دبیرستان های دخترانه در شهر پیشواانجام شد. فرآیند تحلیل همزمان با مراحل جمع آوری داده ها انجام گردید. یافته های پژوهش نشان می دهند که مولفه هایی چون: استفاده معلمان از روش های تدریس سنتی و عدم آگاهی از روش های تدریس نوین، فعال و برانگیزاننده، عدم استفاده از رسانه های نوین، ناتوانی دبیران در ساده سازی مفاهیم مشکل ریاضی، به کاربردن روش های نادرست برای ارزشیابی دانش آموزان، ضعیف بودن پایه دانش ریاضی فراگیران، بی توجهی دبیران نسبت به تفاوت های فردی دانش آموزان از نظر هوش ریاضی، وجود اضطراب ریاضی در اکثر دانش آموزان ، خشک و بی روح بودن و فضای یکنواخت کلاس های درس ریاضی و عدم به کار گیری روش های مفید در جهت ایجاد محیطی صمیمی و روحیه مشارکتی در فراگیران توسط دبیران و ریاضی موجب بی علاقگی دانش آموزان پایه هفتم و هشتم نسبت به درس ریاضی شده است.

Keywords:

ریاضیات , پژوهش کیفی , تحقیق روایی , بی علاقگی دانش آموزان