بررسی میزان خودشناسی ودیگرشناسی مدیریتی و تأثیر آموزش بر ارتقاء آن دردانشجویان دانشگاهها

هدف کلی این پژوهش ،بررسی میزان خودشناسی ودیگرشناسی مدیریتی وتاثیرآموزش برارتقاءآن دردانشجویان دانشگاهها می باشد.این تحقیق به روش شبه آزمایشی باطرح پیش آزمون و پس آزمون با یک گروه انجام گرفته است.جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان رشته های امورتربیتی دانشگاه فرهنگیان دردوره پذیرش متناوب ودانشجویان رشته مربی کودک دانشکده فنی وحرفه ای دریک دوره پذیرش بوده که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای تعداد 78 نفر انتخاب واطلاعات لازم درمورد سؤالات وفرضیه های تحقیق ازطریق پرسشنامه ها،قبل وبعدازانجام تدریس محتوای تهیه شده راجع به مقوله های خودشناسی ودیگرشناسی مدیریتی جمع آوری وبا استفاده ازآزمونهای خی دو 2X وتی استودنتt نمونه های وابسته اطلاعات موردتجزیه وتحلیل قرارگرفته ونتایجی به شرح ذیل حاصل شد: بین خودشناسی ودیگرشناسی مدیریتی دانشجویان براساس مولفه های ششگانه (نگرش ، شخصیت وخلق وخوی، رهبری ومدیریت ،ویژگیهای روانی وعاطفی ،منطق وبلوغ ) تفاوت وجوددارد ولی درمولفه روابط اجتماعی تفاوت وجود ندارد. آموزش وتدریس مولفه های روابط انسانی تنها مولفه رهبری ومدیریت رادردانشجویان تغیر داده است ولی سایر مولفه ها رانتوانسته تغیر دهد،واین بیانگر آن است که سایر مولفه قبلاًدرون سازی شده اند وکمتر قابل تغیر هستند

Keywords:

خودشناسی و دیگرشناسی مدیریتی , نگرش , شخصیت , منطق وبلوغ , رهبری ومدیریت , خلق وخوی