هما حبیبیان - دانشجوی دکتری شهرسازی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمانشاه
مقداد کهوند - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان

برنامهریزی در ایران بر مبنای نظریات سرمایهداری طراحی شده است. به همین دلیل مناطق کشور به صورت نامتعادل توسعه یافته است و این امر یکی از دلایل افزایشی تضاد مناطق در سراسر کشور ما شد .در صورتی که قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران بحث عدالت اجتماعی و تعادل منطقهای را صلاح کرد و این امر در سایه آمایش سرزمین و ساماندهی فضایی ارضا ملت مختلف و شناخت مشکلاتی نظیر رشد جمعیت در شهرها و گسترش فضایی شدید و بیضابطه شهرهای بزرگ، تمرکز سرمایه در این شهرها و کم رنگ شدن فعالیتهای بخش سنتی، بهرهبرداری مفرط از مناطقطبیعی که دارای توان کافی نبود یا متروک شدن بهینههایی با توان بالا، امکانپذیر میباشد. آمایش سرزمین یا ساماندهی فضایی در واقع فرایندی پویا بود و تأثیر پیامدهای آن در طول زمان قابلدرک و ارزیابی است. نظام آمایش سرزمین در ایران هنوز در مراحل اولیه تحول و تکوین بود، اما موفقیت این جریان مستلزم بازنگری روندهای گذشته، درک و شناخت مشکلات، قابلیت و توانهای بالقوه و بالفعل، ریشهیابی نواقص و توجه عمیق به فرصتها و درک ابعاد مکانی و زمانی از وضعیت موجود میباشد و نیز تنظیم این سند برای ایران حس میشود در این پژوهش سعی شده ضمن بررسی چالشهای طرح آمایش سرزمین در ایران به ارائه راهکارهای جهت بهبود آن پرداخته شود

ایران، آمایش سرزمین، چالشها، راهکارها،