بررسی روند تطابق آرامگاه ها و مقابر با فرهنگ ایرانی – اسلامی

مناطق واقع در گستره فرهنگی ایران کهن، از مهمترین سرزمین های دوران اسلامی هستند که انواع مختلف شیوه های معماری آرامگاهی را در خود جای داده اند.هنر و معماری یکی از مهمترین عناصر فرهنگ مادی هر سرزمین است که از عوامل گوناگونی چون: احکام دینی، سنت های قومی و ملی ، محیط جغرافیایی و ورود فرهنگ های ملت های دیگر تاثیر می پذیرد . به دنبال گشوده شدن ایران توسط مسلمانان و گرویدن اکثر ایرانیان به دین اسلام ، فرهنگ و هنر ایرانی دچار تغییر و دگرگونی گردید . اما از سده چهارم ق. بر اثر تلاش های ایرانیان به ویژه حکام آل بویه سرزمین های ایرانی استقلال سیاسی وفرهنگی خود را از دستگاه خلافت به دست آوردند و جنبه هایی از تمدن ایرانی دوباره احیا شد و هنر ایرانی فرصت تداوم ، پیشرفت و توسعه یافت . با آنکه ظهور اسلام ، هنر و به ویژه معماری ایران را تا سده های چهارم و پنجم هجری قمری دستخوش دگرگونی کرد ، اما ارتباط و پیوستگی عمیق میان هنر ایرانی در این سده ها با هنر پیش از اسلام همچنان حفظ شد . بی گمان، آرامگاه، به استثنای مسجد، بیشتر از هر نوع بنای معماری در ایران دوره اسلامی مورد توجه عام بوده است .آرامگاه امامزاده ها در نسج جامعه و فرهنگ ایرانی ریشه دوانده، کمتر شهری در این کشور است که سهمی از چنین بناها نداشته باشد. در این پژوهش تلاش شده تا با استفاده از رویکرد تاریخی و روش تحلیلی و توصیفی به بررسی روند تطابق آرامگاه ها و مقابر با فرهنگ ایرانی – اسلامی می پردازیم

Keywords:

بناهای آرامگاهی , مقابر , معماری ایرانی , فرهنگ ایرانی -اسلامی