حسین اردلانی - استادیار معماری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان
نسرین خوش خادم - دانشجو، دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان

یکی از معانی مهم و موثر در ارتباط انسان و محیط که مورد توجه طراحان بوده است ، حس تعلق و مالکیت فضایی می باشد. امروزه در جهانی زندگی میکنیم که انسانها در کلینیکها به دنیا میآیند و در بیمارستانها میمیرند؛ جهانی که در آن موقعیتهای تفننی و غیرانسانی دایما افزایش مییابند؛ جهانی که در آن نقاطگذار و اشتغالهای موقت در شبکه متراکمی از وسایل ارتباطی متنوع و متعدد و در فضاهای متفاوت و متضاد توسعه مییابند و در عین حال چنین فضاهایی، آکنده از انسانها هستند؛ انسانهایی که دایم در حال جابهجایی از مکانی به مکانی دیگرند و شاید آنقدر میکنند. جهانی که به این ترتیب به فردیت منزوی، بهگذار، به حالت « لامکانی » جابهجا میشوند و مکانهای متعدد را تجربه میکنند که احساس موقت و به روزمرگی سپرده شده است، موضوعات جدیدی را در برابر ما قرار میدهد که قابل تامل و تفکر هستند. از جمله این موضوعات این است که مکان من در این فضاها کجاست؟ و به کدام مکان تعلق دارم؟ حس مکان و احساس تعلق به مکان از موضوعات مورد بحث در علوم مختلف از جمله معماری، جغرافیای انسانی، برنامهریزی شهری، برنامهریزی روستایی، جامعهشناسی و بالاخص قومشناسی سیاسی است

حس مکان، هویت، عوامل کالبدی، ، حس تعلق ،معماری اسلامی