مهدیه امیدی حسین آبادی - کارشناس شهرسازی دانشکده معماری و شهرسازی ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین

این مقاله با عنوان شهر دوستدار معلولین با رویکرد مناسب سازی فضای شهری برای معلولان و نابینایان(نمونه موردی منطقه 22 تهران)می باشد.شهر دوستدار معلول، شهری است که در آن معلولان و مردم عادی هردو به یک اندازه از حقوق شهروندی برخوردار هستند و شهر با معلولان و نابینایان غریبه نیست و استانداردها و کدهای طراحی در مناسب سازی ،در آن رعایت می شود. . اگر یک معلول بدلیل وجود پله های فراوان نمی تواند وارد ساختمانی شود و اگر پیاده روهای این شهر با چرخ های ویلچیر غریبه اند این شهر ما است که معلول است، نه شخصی که محدودیت جسمی دارد؛ چرا که محدودیت به معنای محرومیت نیست. یافتن یک شروع مناسب برای وارد شدن به یک فضای دور از ذهن و کنار هم نشاندن کلماتی که بتواند اهمیت بحث مناسب سازی فضای شهری را برای همگان بخصوص مسئولین مربوطه گوشزد کند ،کار دشواری است و فراموش نکنیم که مناسب سازی شعار نیست؛ یک ضرورت است.براساس یافته های پژوهش باید ضوابط و مقررات ارائه شده برای معلولان و نابینایان که در بررسی ذیل به آن اشاره شده رعایت گردد و پیشنهادهای مطرح شده به منصه ظهور برسد تا شاید بتوان گامی کوچک برای این گروه از شهروندان عزیز برداشت.

معلولین،مناسب سازی،نابینایان،معلولیت شهر