مینا رحمانی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده فنی مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال.
مرتضی صدیق - مدرس دانشگاه علم و صنعت تهران، تهران، ایران.

به دلیل رشد شهر نشینی، الگوی تولید مسکن دچار تغییراتی شده و همچنین لزوم ایجاد انبوه سازی، سبب کاهش کیفیت طراحی ها گشته است. انسان موجودی اجتماعی آفریده شده و برای رسیدن به نیاز های جسمانی و روانی خود ناچار به تعامل با افراد دیگر است. در گذشته تعاملات اجتماعی در فضاهای عمومی که در هر محله وجود داشته، بوده است. اما در دوران معاصر با وجود ارتباطات عمودی که در مجتمع های مسکونی بوجود آمده، فقدان فضا هایی که تعاملات در آن صورت بگیرد کاملا احساس می شود که عدم توجه به این نیاز اساسی انسان یعنی تعامل با دیگران، علاوه بر ایجادمعماری ناپایدار می تواند صدمات جبران ناپذیری را به فرد و جامعه وارد نماید. تحقیق حاضر به روش تحلیل انتقادی و با تاکید بر رویکردهای روانشناسی اجتماعی، به بررسی نقش فضاهای عمومی مجتمع های مسکونی در افزایش تعاملات اجتماعی می پردازد و در پایان با ارایه راهکارهایی در جهت تعامل پذیر شدن فضاهای عمومی مسکونی به این نتیجه میرسد که فضاهای عمومی موجود بین مجتمع های مسکونی هم باعث تعامل بین انسان با طبیعت و هم جهت تعامل ساکنین با یکدیگر می شود

مجتمع های مسکونی، فضاهای عمومی ،تعاملات اجتماعی، روابط همسایگی، معماری پایدار