سیدوحید سیدنا - دانشجوی دکتری جنگل شناسی و اکولوژی جنگل دانشگاه لرستان
ضیاء الدین باده یان - استادیار گروه علوم جنگل دانشکده کشاورزی دانشگاه لرستان
سیده زهرا خراسانی - کارشناس ارشد جنگل داری اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری لرستان

گردشگری از عوامل اصلی توسعه پایدار در سطوح اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و محیط زیستی است که در سال های اخیررویکرد گسترده ای به موضوع طبیعت گردی یافته است. به طور ویژه مناطق طبیعی و مقاصد تفرجی برای رشد و توسعهگردشگری ظرفیت معینی دارند و استفاده فراتر از حد ظرفیت آنها، منجر به بروز پیامدهای محیط زیستی و اجتماعی خواهدشد. تعیین اینکه چه میزان استفاده تفرجی از یک منطقه طبیعی)گردشگری( قابل پذیرش است، بر اساس مفهوم ظرفیت بردمشخص میشود. برآورد ظرفیت برد در طول دهه های اخیر همراه با سایر روش های ارزیابی سرزمین به عنوان شیوه ایموثر جهت سنجش مقادیر استفاده از سرزمین در برنامه ریزی شهری و منطقه ای، گردشگری و پارک داری مورد توجه قرارگرفته است. تا کنون روش های مختلفی در خصوص برآورد ظرفیت برد تفرجی ارائه شده است که در همه آنها نمایانه ها واستانداردهای ارزیابی کیفیت منابع محیط زیستی و تجربه بازدید کننده مورد تاکید قرار گرفته است. نسبی بودن این مفهوم،تعدد تعاریف و شاخص ها و الگوهای ارائه شده در رابطه با برآورد ظرفیت برد، از انتقاداتی است که برخی صاحبنظران به اثربخشی آن در برنامه ریزی توسعه مطرح کرده اند. این پژوهش به توصیف و تحلیل این مفهوم پرداخته است.

گردشگری، توسعه پایدار، ظرفیت برد، محیط زیست، استاندارد