فهیمه ناظم زاده شعاعی - عضو هیات علمی دانشکده هنر و معماری صبا، دانشگاه شهید باهنر کرمان

هویت شهری امری است که سالها مورد بحث، نقد، تعریف و تدریس بوده است، اما پیشینه ی این بحث در منظر شهری، سابقه ی زیادی ندارد. در بافت های اصیل شهرهای تاریخی ایران، سخن و بحث در رابطه با مسئله ی هویت و بیان های مختلفی از آن که تطابق و هم پوشانی بامحیط و زمان داشته باشند، قطعاً سهل و آسان نخواهد بود. کاربران فضای شهری به خوبی مطلع از این قضیه می باشند که حظ بصری از یک شهر در گرو یک منظر شهری خوب می باشد. منظری که در گروه ترکیب و چیدمان مفهومی مناسب شکل، مقیاس و زیبایی در کنار هم می باشند و این چیدمان بمثابه ی یک جمله ی کامل است که باید تعبیر و یامفهومی از آن دریافت شود. و این تعبیر در واقع می شود معرف و شاخصه ی یک جمله ی کامل است که باید تعبیر و یا مفهومی از آن دریافت شود. و این تعبیر در واقع می شود معرف و شاخصه ی یک شهر، معرف هویت کالبدی آن و این ه ویت به معنای صفات و خصوصیاتی است که جسم و دید شهر را از غیر متمایز کرده و شباهتش را با آنچه که هست آشکار می سازد. در بررسی تقابل ها و تداخل ها در حوزه ی سیاست های توسعه ی شهری ملاحظه می شود که یک روند نامتعادل در زمینه ی توسعه ی شهری به موازات حفظ هویت شهر ایرانی- اسلامی مطرح می شود. در این گفتار سعی شده که به مواردی اشاره شود که در واقع آسیب فضای شهری در دامان شهر اصیلی ایرانی- اسلامی مطرح می شود. آسیب هایی که به توسعه ی شهری خارج از الوهای ساخت اصیلی ایرانی تعبیر می شود.

منظر شهری، هویت شهری، آسیب، توسعه ی شهری، الگوی ساخت