اباذر مهرعلی - عضو هیئت علمی دانشکده سما یزد، دانشگاه آزاد اسلامی واحد یزد، یزد، ایران

قبل از ظهور مدرنیسم، معماری محصول خلاقانه ای بود که از محدودیت های اقلیمی و سازه ای و باورهای عمومی افراد بشر شکل می گرفت. کالبد و فضای معماری برخاسته از بستر و همراستا با ویژگی های بومی محل ایجاد می گشت، بگونه ای که این پیوند موجب شده بود تا محصول اندزشه و تفکر معمار مطابق با ویژگی های اقلیمی محل و مصالح بومی و محلی ظاهر شود. از طرف دیگر بدلیل باورها و اعتقادات متافیزیکی به طبیعت و محیط پیرامون و لزوم حفظ و نگهداری این عرصه بعنوان موهبت الهی، مدیریت پسماندها بگونه ای انجام می گرفت که چرخه طبیعی حیات با کمترین چالش و نگرانی مواجه گردد. باید اذعان داشت که سرعت تغییر و تحولات نیز بگونه ای بود که امکان آزمون و خطا و سپس انتخاب راه حل بهینه در راستای حفظ هر چه بهتر ساختارهای زیستی را میسر می نمود. انسان به واسطه بهره گیری از تکنولوژی برای جبران ضعف هایش و استفاده از آن به عنوان دستاورد برای پاسخ دادن بهنیازهای متعدد خویش، هرگونه تعرض و آسیب رسانی به طبیعت را به عنوان منبع تأمین نیازهایش مجاز و قابل توجیه دانست. همین امر تأثیر پذیری معماری از ویژگی های بومی و محلی و محیطی را به میزان قابل ملاحظه ای کاهش داد. در واقع آنچه امروز از آن تحت عنوان توسعه پایدار یاد می شود، بازنگری اصلاح طلبانه ای به مدرنیسم و سنت، برای یافتن راهی بینابینی است. توسعه پایدار می بایست علاوه بر برآورده ساختن نیازهای بشر امروز، بگونه ای باشد تا توان نسلهای آینده را جهت تأمین نیازهایشان کاهش ندهد. این مقاله به بررسی اصول و مبانی معماری در راستای توسعه پایدار خواهد پرداخت.

توسعه پایدار، طراحی پایدار، اصول و مبانی معماری، محیط زیست