علی جعفری شهرستانی - کارشناسی ارشد اقتصاد محیط زیست دانشگاه علامه طباطبائی
احمد طاهری - کارشناسی ارشد جغرافیای سیاسی دانشگاه تربیت مدرس

خلیج فارس به دلیل تولید 30.5 درصد از نفت جهان و دارا بودن قریب به 50 درصد از ذخایر نفتی دنیا، اهمیتی استراتژیک در سطحجهان دارد. ترانزیت سالانه یک سوم از نفت تولیدی جهان از این منطقه، احداث پالایشگاه ها و تأسیسات نفتی، تخلیه آب و فاضلاب ومواد زاید و ورود مواد شیمیایی و پسابها سبب آلودگی محیط زیست دریایی این منطقه شده اند، به گونه ای که این منطقه بر اساسکنوانسیون لندن و اعلام سازمان بین المللی دریانوردی، منطقه ویژه دریایی محسوب شده است. کنوانسیون کویت در راستای ارتقاءهمکاری های منطقه ای برای مقابله با آلاینده های زیست محیطی خلیج فارس در سال 1978 توسط کشورهای منطقه (به جز عراق) امضاءگردید. اما گذشت بیش از 3 دهه از امضاء این کنوانسیون و فعالیت دو سازمان ROPME و MEMAC در راستای اهداف توافق،نشان دهنده عدم موفقیت آن در اهداف برشماری شده است. برای این عدم موفقیت، دلایل زیادی را میتوان برشمرد. این مقاله بر یکیاز مهمترین این علل یعنی عدم وجود سازوکار حقوقی و اجرایی برای ایجاد نظام مالی تأمین سرمایه مورد نیاز جهت رفع آلاینده ها باعملکردی بازدارنده، تأکید دارد و در این راستا پیشنهاد می کند، یک صندوق مشترک با تعیین سهم هر کشور براساس میزان تولیدآلاینده های زیست محیطی در قالب کنوانسیون کویت تشکیل گردد.

کنوانسیون منطقه ای کویت، آلاینده های زیست محیطی، صندوق مشترک، خلیج فارس