بررسی رابطه بین میزان استفاده از رسانه های ارتباط جمعی و میزان دین داری (مطالعه موردی: دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد)

دین یک نیاز فطری هر انسان است که در بعد فردی پاسخگوی سوالات غایی انسان و در بعد اجتماعی سامان دهنده و یا انسجام بخش مجموعه جامعه می باشد. هدف از این پژوهش بررسی رابطه مصرف رسانه ای با میزان دین داری دانشجویان با تأکید بر سه رسانه ی تلویزیون داخلی، شبکه های ماهواره ای و شبکه های مجازی بوده است. این پژوهش با روش پیمایش انجام شده است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان دختر دانشگاه فردوسی مشهد در نیمسال اول 94-93 است که از میان آنها تعداد 374 نفر با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای متناسب به عنوان نمونه انتخاب و پرسشنامه بین آنها شد. اطلاعات جمع آوری شده به کمک نرم افزار Spss و با استفاده از روش های آماری توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته های پژوهش حاکی از آن است که تفاوت معناداری بین میانگین دین داری دانشجویانی که به تماشای تلویزیون داخلی و ماهواره ای می پردازند وجود دارد. به طوری که میانگین دین داری تماشاکنندگان تلویزیون داخلی بیشتر از غیر تماشاکنندگان و میانگین دین داری تماشاکنندگان تلویزیون ماهواره ای کم تر از غیر تماشا کنندگان آن است. همچنین یافته ها نشان می دهد رابطه میزان استفاده از تلویزیون داخلی بامیزان دین داری دانشجویان به صورت مثبت و مستقیم و رابطه استفاده از تلویزیون ماهواره ای با میزان دین داری دانشجویان دختر به صورت معکوس و منفی بوده است. علاوه بر این، یافته ها در مورد رابطه دین داری با میزان استفاده از شبکه های مجازی نیز معنادار و منفی بوده است.

Keywords:

مصر رسانه ای , تلویزیون داخلی , تلویزیون ماهواره ای , شبکه های اجتماعی , دین داری