حبیب کشاورز - کارشناس ارشد برنامه ریزی درسی، دانشگاه فردوسی مشهد
عبدالحسین محمدی گله دار - کارشناس ارشد مدیریت آموزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خرم آباد
مرتضی مرادی دولیسکانی - کارشناس ارشد برنامه ریزی درسی، دانشگاه فردوسی مشهد

تحقیق حاضر به منظور تحلیل روند تغییر روش های تدریس در 50 سال گذشته با هدف تدوین الگوی بهینه دروس علوم تربیتی و شناخت مؤلفه های اصلی و فرعی و نشان دادن روند تغییر و نحوه ارتباط روش های تدریس انجام شده است. این تحقیق از نوع مطالعات توصیفی امتدادی است و از آن جهت که ترکیبی از تجزیه و تحلیل کیفی و تجزیه و تحلیل کمی است و به ارائه مدل می پردازد پژوهشی نوآورانه محسوب می شود. اشنایی با روش های مختلف تدریس و محاسن و معایب این روش ها باعث شناخت وضعیت موجود شده و با درنظر گرفتن تحدیدها و فرصت ها منجر به قدم برداشتن برای رسیدن به وضعیت مطلوب می شود و در نتیجه اینوضعیت مطلوب روش های تدریسی به کار برده می شود که بیشترین کارآیی را داشته و منجر به ایجاد یادگیری معنادار و اثربخش در فراگیران شود. با این فرض، مسئله تحقیق حاضر پاسخ به این سوال است که چگونه می توان نقاط قوت روش های تدریس را به منظور تدوین یک الگوی بهینه ترکیب کرد؟». جامعه آماری شامل روش ها و الگوهای برتر تدریس می باشد. به منظور نهایی کردن مدل با استفاده از پرسشنامه و نظرخواهی از اساتید و صاحب نظران علوم تربیتی (گروه نمونه) و با استفاده از تحلیل عاملی اقدام گردید. یافته های تحقیق نشان داده است که الگوی بهینه دروس علوم تربیتی دارای 5 عامل (مؤلفه اصلی و مجموعاً 24 مؤلفه فرعی می باشد و درجه تناسب آن 85/82 حاصل شده است.

روش تدریس، الگوی بهینه تدریس، مؤلفه های اصلی، مؤلفه های فرعی