احیای کیفیات بافت فرسوده از طریق خلق فضای پیاده گردشگری-مذهبی (نمونه مورد مطالعه : مسیر مراسم عاشورایی چهل منبر در شهر لاهیجان)

بافتهای تاریخی موجود در شهرهایمان در گذشته نقاط عطف شهری در گستره عملکردی سطح شهر بوده اند .و از این روست که ارزشهای رفتاری، بصری، عملکردی و ساختاری منحصر به فردی را در خود جای داده اند. دردهه های اخیر و با ورود سرعت به شهرهامان ، بافت قدیم به تدریج در این گستره جدید درک شهروندی بهحاشیه رانده شده و روند زوالی بی پایان را طی نموده است.مسیرهای پیاده با توجه به هماهنگی با چیستی وچگونگی بافت از سویی و ایجاد درکی عمیق از فضا به دلیل ایجاد حرکت آرام و درک شونده پیاده، می توانندجهت بازگرداندن روح به بافت های فرسوده و تاریخی، گزینه های موثری باشند. از سویی دیگر درکعناصرشاخص موجود در بافت (که عناصری تاثیر گذار در درک شهر هستند) و همپیوندی آنها با مسیرهایپیاده طرح شده در فضا، می تواند نمودی جدید از درک فضایی را بیافریند.در این راستا مقاله پیش رو شهر لاهیجان را به عنوان حوزه مطالعه در نظر گرفته است . چه اینکه بافت تاریخیموجود در شهر مذکور بازه گسترده ای از همکناریهای بصری و عملکردی موثری را دربر گرفته است. از این روسعی شده تا با استفاده از روش تحلیلی -اسنادی و با استناد به مطالعات و بررسیهای میدانی، کیفیات بالقوهفضا به جهت ارائه پیشنهاداتی برای افزایش درک رفتاری و بصری محدوده استخراج شود.یافته های تحقیقمسیر پیشنهادات آتی فضا را روشن نموده است. و تاکید بر کیفیات پیاده ارزشمند موجود در فضا، چشم اندازحرکتهای پیاده گردشگری را روشن نموده. و دیده میشود که خلق تعاریف پیاده گردشگری در بافت خواهدتوانست به حفظ و ارتقای کیفیات فضا بیانجامد.

Keywords:

بافت فرسوده , حضور , بافت تاریخی , پیاده راه , نشانه