حقوق جوانان و برنامه ریزی اجتماعی

قانون اساسی جمهوری اسلامی ، دولت را مسئول تدوین و برنامه ریزی سیاست های اجتماعی در زمینه های تغذیه ، بهداشت ، آموزش ، اشتغال و مسکن تمامی مردم از جمله جوانان شناخته است ، تا از کرامت انسان دفاع کند. قانون گزاران سعی کرده اند ، تا برخی موضوعات حاد اجتماعی را در دستور کار قرار دهند و برنامه هایی را به تصویب برسانند که واکنشی به حل مشکلات اجتماعی بر اساس شکل گیری گفتمان سیاست اجتماعی باشد. اما با بررسی نتایج این برنامه ها وقوانین مصوب در حوزه برنامه ریزی اجتماعی ، مشخص می شود که گروه بزرگی از مخاطبین جامعه یعنی جوانان ، بهره مناسب نبرده اند و عملا از نتایج این قوانین بی نصیب مانده اند و این سوال مطرح می شود که جایگاه جوان ایرانی در برنامه ریزی های اجتماعی کجاست ؟ چه برنامه هایی برای جوانان در سال های آینده داریم ؟ آیا حقوق جوانان هم چون هویت ، شغل ، مسکن ، ازدواج و دسترسی آزاد به اطلاعات مشروع ، طبیعی است و یا غیرطبیعی و زمینه ساز بحران اجتماعی ؟توزیع جمعیت بر اساس سن ، از عمده ترین منابع اطلاعاتی جهت برنامه ریزی برای آینده یک جامعه می باشد. هر گونه برنامه ریزی در مورد نیازهای تحصیلی ، نظامی ، پروژه های مربوط به نیروی انسانی و ... به ویژه اشتغال ، بدون در نظر گرفتن اطلاعات مربوط به سن امکان پذیر نخواهد بود. با استفاده از داده های سرشماری عمومی نفوس و مسکن ملاحظه می گردد که نسبت جمعیت جوان واقع در سن 15 تا 29 سالگی به کل جمعیت کشور در سال های 1365 ، 1375 و 1385 به ترتیب برابر با 4/26 درصد ، 4/28 درصد و 4/35 درصد می باشد. این تراکم جمعیت جوان از طرفی باعث بروز مشکلاتی برای جوانان به ویژه بحث اشتغال و ازدواج شده ، از طرف دیگر فرصتی ایجاد شده که می توان با برنامه ریزی از آن در جهت شکوفایی کشور استفاده کرد. اما حقوق جوانان در برنامه ریزی اجتماعی چگونه رعایت می شود ؟ بررسی های مطرح شده در این مقاله نشان می دهد که مهم ترین موضوع یعنی اشتغال ، در راس نیازهای جوان بوده و دارای وضعیت مناسبی نیست . در این مقاله سعی خواهد شد تا بر نقش جوانان در جامعه متمرکز شویم و ویژگی های برنامه سیاست اجتماعی قابل اجرا و واقع گرایانه را با تمرکز بر نقاط قوت و ضعف برنامه های اجتماعی و تعیین اولویت های سیاست های اجتماعی روشن کنیم .

Keywords:

سیاست اجتماعی , جوانی جمعیت , اشتغال , بیکاری , جوان