تأثیر مقیاس شهر بر میزان حس تعلق به مکان (مطالعه موردی: بافت تاریخی بوشهر)

حس مکان حاصل ارتباط درونی انسان، برداشت و تصورات ذهنی او از ویژگی های محیطی است و عاملی است که موجب تبدیل یک فضا به مکانی با خصوصیات حسی و رفتاری ویژه برای افراد خاص می شود. تعلق مکانی از لحاظ فرهنگی، منعکس کننده مولفه هایاصلی حیات اجتماعی فرهنگی است. علی رغم مطالعات انجام شده در زمینه ارزیابی مفاهیم مکانی، در بافت ها و زمینه های مختلف، جای خالی پژوهش هایی که به مطالعه تحلیلی و ارزیابی حس تعلق به مکان در بافت محله قدیمی شهر کوشش داشته باشند، کاملا محسوس است.بیشتر مطالعات صورت گرفته در این زمینه، مربوط به مقیاس همسایگی است. پژوهش حاضر، در مقیاس های مختلف،تاثیر مقیاس شهر را در میزان حس تعلق به مکان مورد بررسی قرار می دهد. چهارچوب روش تحقیق، راهبردی ترکیبی است. که در ابتدا برای شناخت از مطالعات تفسیری استفاده شده است. ابزارهای تحقیق نیز مطالعات اسنادی و پیمایشی بوده است. و روش تحلیل داده ها، تحقیق کیفی با رویکرد تفسیری می باشد. نتایج تحقیق پیشه رو، نشان دهنده این موضوع می باشد که ایجاد حس مکان در محله های بافت تاریخی بوشهر با زنجیره ای از تعلقات وابسته به آن سبب ایجاد یک حس اجتماعی مشترک می گردد که به نوعی با احساس مالکیت همخوان است

Keywords:

مقیاس مکان , حس تعلق به مکان , نقشه جمعی , بافت تاریخی بوشهر