مدیریت بحران زیست محور،رویکردی نوین در جهت کاهش آلودگی هوا درکلانشهرتهران مطالعه موردی منطقه19

آلودگی هوا با توجه به پیامدهای زیانبارش به یکی از ملموس ترین معضلات زیست محیطی تهران، پایتخت ایران وآلودگی هوا در تهران به طور متوسط موجب کاهش ۵ سال از « چندین شهر دیگر ایران تبدیل شده است. به طوریکه هدف این پژوهش ارائه راهکارهای مدیریت بحران برای کنترل آلودگی هوا در منطقه 11 شهر .» عمر تهرانی ها شده است تهران می باشد. روش انجام این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر گردآوری دادهها توصیفی از نوع پیمایشی است. جامعه آماری این پژوهش ازکلیه کارکنان ادارات دولتی/شهرداری ها ومراجعه کنندگان به این مراکز، که عموما ازافراد ساکن درمنطقه 11 می باشند، تشکیل می شود. حجم نمونه با توجه به حجم جامعه و براساس جدول مورگان تعیین و با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب گردید. برای جمع آوری دادهها نیز از پرسشنامه ای محقق ساخته که به بررسی راه کارهای مقابله ای و کنترل آلودگی هوا با استفاده از مولفه های مدیریت بحران ، می پردازد، استفاده شده است. آزمون های مورد استفاده در این پژوهش آزمون تحلیل مجذور کای یا خی 2 تک متغیری، آزمون تحلیل مجذور کای یاخی 2دو متغیری و آزمون تحلیل واریانس یکراهه می باشد.یافته ها حاکی از این است که مهمترین آلاینده هایهوای شهر تهران در منطقه 11 شامل ذرات معلق در هوا ، دی اکسید نیتروژن و د ی اکسید گوگرد بوده که ناشی ازوجود کوره های آجرپزی، مراکزبازیافت و خودروهای عبوری ازمنطقه 11 به خصوص خودروهای سنگین می باشد.افراد شرکت کننده درپژوهش بیشترین عامل تاثیرگذاربربروزآلودگی هوای تهران درمنطقه 11 را ناشی از عدم فرهنگ سازی مناسب از سوی مدیران منطقه 11 با کای دو ۵1.03۵ با 11 % اطمینان در خصوص مهار بحران آلودگی هوا می دانند. همچنین یافته ها حاکی از آن است که از بین 7 عامل ارائه شده در پژوهش، ساکنان منطقه عامل حجم بالای خودروها در منطقه را با کای دو8/63 با 1۵ % اطمینان به عنوان عامل تشدید بحران آلودگی هوا در این منطقه می دانند و ضریب توافق این ارتباط نیز 0/15 می باشد

Keywords:

آلودگی هوا , مدیریت بحران , مدل چرخی مدیریت بحران , عوامل آلودگی هوا , منابع آلودگی هوا