سروه نمکی

درحقوق بین الملل، اصطلاح قاعده آمره (حقوق الزام آوردرمعنای تحت اللفظی ) به قواعدی گفته می شود که خصیصه امری داشته وبرمعاهدات وعرف متعارض، نفوق دارندقواعد آمره، امری می باشند بدین معنا که الزام آوربوده و هیچگونه سرپیچی وعدول رانمی پذیرد و تنهابا یک قاعده عام بین المللی که ویژگی مشابهی داشته باشد قابل تغییراست. ظهورقواعد آمره درطی قرن گذشته باعث پدیداری موج های سهمگین درنظریه حقوقی بین المللی شده است ودکترین منابع و مفاهیم حاکمیت دولت رامتحول نموده است. درحالی که برخی ازاندیشمندان ازاین مفهوم استقبال کردند و برخی دیگر روی خوش نشان ندادند، قواعد آمره به منظورایجاد سلسله مراتب سیستماتیک درحقوق بین الملل پدیدارشدند وبعضی ازقواعدبنیادین مثل منع ژنوسید ومنع برده داری درمقابل قواعد عرفی و موضوعه عادی، واجدیک وضعیت شبه اساسی شدند. قواعدآمره با ایجاد محدودیت درمقابل اعمال دولت، پوزیتیوسیم که رضایت دولت را به عنوان منشا همه تعهدات حقوقی بین المللی تلقی می نماید، به چالش می کشد. منشا قدرت الزام آور قواعد آمره نه دراراده ورضایت اعضا( دولت ها) که دراتخاذ آن ازسوی جامعه است .به عبارت دیگر ، تعهداتی وجوددارند که دولت ها آنها را لوازم ضروری عضویت می دانند و یک جنبه تفکیک ناپذیر پیوستن به جامعه بین الملل محسوب می شوند. مانند اصل وفای که به عهد، اصل حسن نیت ، اصل منع توسل به زوروتحریم جنگ، اصل دفاع مشروع ، اصل منع کشتارجمعی ، اصل عدم تبعیض نژادی، اصل احترام به حاکمیت ، استقلال و تمامیت سرزمینی کشورها .

نظم عمومی ،قاعده آمره ،تعهذات ،حقوق بین المللی