مازیار خاکی - کارشناسی ارشد ارشد معماری هیات علمی دانشگاه شمال آمل
شیرین باقری - کارشناسی معماری دانشگاه شمال آمل

درطول قرن گذشته ترکیبی ازتکنولوژی ها ورفتارهای فرهنگی - اجتماعی نوین ازیکسو و ازسوی دیگر شیفتگی برنامه ریزان شهری دراتکا به حرکت سواره و پاسخ گویی به نیازهای برامده ازآن موجب فراموشی فضاها و حرکت پیاده درشهرها شد که دراثرآن سفرهای درون شهری متعدد و طولانی گشت این روند پیامدهای ناگوار اجتماعی - اقتصادی و زیست محیطی و کالبدی عدیده ای برای شهرها و به ویژه مراکز شهری به بارآورده است خصوصا الودگی هوا که متاثر ازمصرف بالای سوختهای فسیلی میب اشد دراین زمینه سیاست کاهش استفاده ازوسایل نقلیه شخصی میتواند راهگشا باشد و انی امر باطراحی و تقویت فضاهای پیاده محور امکان پذیر میباشد بررسی تارخ شهرسازی نشان میدهد که شهرهای ایران درگذشته ازقابلیت پیاده مداری بالایی برخوردار بوده و پیاده روی بهعنوان اصلی ترین الگوی جابجایی مردمدرداخل کانونهای زیستی - به دلیل کم هزینه بودن یا دردسترس بودن اسان برا یکلیه اقشارجامعه به شمار می رفت این امر پس ازانقلاب صنعتی و سلطه اتومبیل ها برشهرها بسیار کمرنگ گردید تا بدان جا که فقدان فضاهای پیاده محور شهرها رادچار مشکلات گوناگون نموده و به تبع آن برنامه ریزان و طراحان شهری ناگزیر به ارایه راهکارهایی درجهت احیا این فضاها روی آورده اند هدف ازاین تحقیق ارایه راهکارهای استفاده مجدد ازفضاهای پیاده محور درراستای کاهش الاینده ها دربحث مدیریت شهرهاست و نشان میدهد که مدیریت شهری بارویکرد احداث گذرهای ویژه عابرپیاده درصورت مکان یابی صحیح و ایجادتسهیلات لازم برای عابرین پیاده میتواند به عنوان راه حلی مناسب جتهتشویق پیاده روی کاهش مصرف سوخت حذف الاینده ها بالابردن ایمنی رفاه اجتماعی و افزایش رونق اقتصادی مورد توجه دوباره قرارگیرد

پیاده راه ، فضای شهری ، پیاده راه سازی ، زیست محیط شهری