علی حسینی - استادیار گروه فلسفه ی دانشگاه یاسوج
فریبا دیده وری - دانشجوی کارشناسی ارشد فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه یاسوج

سخن گفتن از حقوق انسان در قالب جدید و مدون، از مهم ترین ویژگیهای تفکر در دوران معاصر است، و در آن میان حقوق زنان از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد . رفع تبعیضهای حقوقی ناشی از جنسیت، در ابعاد مختلف زندگی حقوقی بشر، با تاکید بر حقوق زنان، محور اصلی همه معاهدات و اعلامیه های بین المللی و منطقه ای مربوط به حقوق زنان را تشکیل می دهد. فمینیسم حقوقی به معنای واقعی در اواخر قرن 19 و اوایل قرن 20 پدید آمد و تقویت شد. این تفکر بسان فرایندی رو به جلو به حقوق اجتماعی، سیاسی و مدنی زنان می پردازد و یک جریان کاملا مدرن می باشد، که به دنبال حقوق مدنی و حقوق شهروندی زنان می باشد. اکثر جریانهای فمینیستی داخل ایران حقوقی می باشد و به ساختار وجودی زن چندان توجهی ندارد و صرفا به دنبال آن است که زن و مرد را به برابری برساند. یعنی زن را به مرد تشبیه می کند، که از اشکالات وارده بر این نوع فمنیسم آن است که سخن مذکور ضد فمینیستی می باشد؛ چرا که مرد را اصل قرار می دهد و به دنبال آن است که زن را با مرد برابر کند و مرد را الگو قرار دهد. از این رو تاکید فمینیسم حقوقی بر تشابه و برابری مرد و زن می باشد، که فمینیسم حقوقی را چونان جریانی مدرنیستی ملحوظ می دارد، و آن را بر فمینیسم فلسفی مبتنی می دارد . این مفاله در صدد است ضمن باز پردازی به معنای آغازین فیمنیسم، گذری واژه نگرانه و تحلیلگرایانه به این مقوله در نظام های فلسفی ، دینی و اجتماعی داشته باشد.

نظام حقوقی ایران، فمینیسم حقوقی، اسلام، فمینیسم اسلامی، خانواده