سمیه عمادی - دانشجوی دکتری رشته علوم قرآن و حدیث، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه اصفهان
اعظم پرچم - دانشیار و عضو هیئت علمی گروه علوم قرآن و حدیث، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه اصفهان

در دنیای کنونی،مطالعههای تطبیقی بین ادیان،از جمله راه حلهایی است که موجب همزیستی و ایجاد رفتاری مسالمت آمیز بین پیروان ادیان میشود.یافتن مفاهیم مشترک میتواند اساس گفتوگوی شرایع الهی و زمینهای برای رفع سوءتفاهمها و دستیابی به نقاط مشترک باشد.محبت از آموزههای اخلاقی مشترک در تمامی ادیان توحیدی است.در میان تعالیم آسمانی محبت رابطهای دوسویه بین خدا و انسان است؛خداوند در ابتدا به انسان محبت و مهربانی نموده است و بدین وسیله انسانها را به یکدیگر پیوند میدهد و به آنها میآموزد که به یکدیگر محبت نمایند و عناصری برای کسب این فضیلت،معرفی نموده است.ادیان آسمانی با منشأ وحیانی در این خصوص برجستهتر از دیگر آیینها به این معنا توجه داشتهاند و بسیاری از معتقدات دینی پیروان آنها با این معنا ارتباط مییابد.این نوشتار در صدد است تا مفهوم محبت،ارتباط دوسویهی محبت میان خدا و انسان،انواع محبتهای ممدوح و مذموم،راههای کسب محبت الهی را در عهدعتیق و قرآن کریم،مورد بررسی و تحلیل قرار دهد تا نقاط اشتراک و اختلاف این دو کتاب مقدس در جهت ابهام زدایی از پیامهای اصلی ادیان فراهم گردد.

محبت،عهدعتیق،قرآن،خدا،انسان