اسماعیل نادری - عضو هیات علمی دانشگاه پیام نور استان گلستان، گرگان.
علی پیرانی شال - دانشیار گروه زبان و ادبیات عربی، دانشگاه خوارزمی تهران
لیلا اسداللهی - کارشناسی ارشد مترجمی زبان عربی، دانشگاه تهران
مرضیه رجبی - کارشناسی ارشد زبان و ادبیات عربی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج.

حضرت علی (ع) قرآن ناطق، حافظ و مفسر واقعی قرآن و یکه تاز عرصه سخنوری است و کسی در این میدان توان هماوردی با او را ندارد. نهج البلاغه فقط انبوهی از واژگان برای نشان دادن راه حق نیست، بلکه تک تک واژه های آن با گزینشی دقیق و با بیانی هنرمندانه به رشته سخن درآمده اند. این کلام، حاوی معانی بلند و ارزشمندی است که در قالب عباراتی درخشان دل ها را مجذوب می کند و بر سبیل کمال رهنمون می سازد.بی دلیل نیست که در عظمت این کلام ارزشمند گفته اند أخ القرآن و فوق کلام المخلوق و دون کلام الخالق آن حضرت همواره در پی قرار دادن فرهنگ قرآنی به جای فرهنگ جاهلی در اذهان مردم بود و از این رو،در کلام خود متأثر از قرآن مجید بوده است.با سیروتأملی در نهج البلاغه می توان به تأثیر قرآن بر نهج البلاغه پی برد.این کتاب شریف،سرشار از اشارات مستقیم و غیرمستقیم به آیات قرآن است.امام (ع) در جملات قصار خود بیست و یک مرتبه از آیات قران کریم مستقیما و به صورت تضمین بهره برده است.این مقاله تلاشی است برای شناساندن این مواضع که با روش توصیفی تحلیلی انجام - پذیرفته است.

قرآن، نهج البلاغه، امام علی(ع) ، تضمین های قرآنی، جملات قصار