بررسی تاثیر غلظت کامپوزیتی نانوذرات دی اکسید تیتانیوم و سیلیکا با ضد حلال اتانول و ایزوپروپیلن برخواص آبگریزی شیشه

در تحقیق حاضر، تاثیر غلظت کامپوزیتی نانوذرات دی اکسید تیتانیوم و سیلیکا با ضدحلال اتانول و ایزوپروپیلن برخواص آبگریزی شیشه مورد مطالعه قرار گرفته است و شرایط بهینه معرفی گردید. منظور اصلی تحقیق امکان تولید پوشش های آبگریز به روش ساده از قبیل ریخته گری محلولی است. در این روش غلظت نانوذرات و دمای خشک شدن دو عامل تاثیرگذار بر خواص نهایی می باشد و تشریح عملکرد ضدحلال بر پوشش های آبگریز در کار حاضر به تفصیل مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاکی از آن است که زاویه تماس هر چه بالاتر باشد سطح آبگریزتر خواهد بود بطوری که اگر این مقدار به بالای 91 درجه برسد سطح آبگریز خودتمیزشونده خواهد شد و جهت بررسی خواص آبگریزی، پوششی آبگریز از کامپوزیتنانوذرات دی اکسیدتیتانیوم و سیلیکا با ضدحلال اتانول و ایزوپروپیلن بر روی شیشه تهیه شد و خواص آن تحلیل گردید. با توجه به خاصیت آبدوستی نانوذرات دی اکسید تیتانیوم هر چه غلظت آن در پوشش بالاتر رود از آبگریزی پوشش کاسته می شود و نانوذرات سیلیکا سبب بهبود آبگریزی شدند. در ادامه جهت تعیین آبگریزی پوشش از طریق آزمون تست زاویه تماس CA) ،) مورفولوژی ایجاد شده در سطح از طریق دستگاه میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) مورد مطالعه قرار گرفت

Keywords:

دی اکسید تیتانیوم , سیلیکا , ریخته گری محلولی , ضدحلال , پوشش های آبگریز