سیاستگذاری آموزش عالی ایران پس از انقلاب 1357

دراین مقاله سیاستگذاری آموزش عالی ازسال 1357 تاسال 1390 بررسی شده است برای این منظور تاثیر مطالبات انقلاب 1357 پیامدهای خواسته و ناخواسته این سیاستگذاری زمینه تحقق آن و نیز مکانیسم اثرگذاری آن - که درجهت کنترل اجتماعی است باروش تاریخی تحلیل گردیده است سیاستگذاری اموزش عالی دوره پهلوی بااقتباس مدل فرانسوی دانشگاه و پذیرش محدود دانشجو به توسعه صنعتی کشور یاری می رساند و درجهت انتقال ناسیونالیسم ایرانی و هدایت جامعه به سمت مدرنیسم پهلوی بود ایجاددانشگاه دردوره رضاشاهرا باید تاحدودی متاثر ازجنبش مشروطه و توسعه آن دردوره پهلوی دوم درراستای ملی گرایی ایرانی را باید تاحدودی متاثر ازجنبش ملی کردن صنعت نفت دانست درحالیکه سیاستگذاری اموزش عالی دوره پهلوی دارای هدف و دورنمای خاصی بود سیاستگذاری سی ساله اخیررا نمی توان دارای دورنمای خاصی دانست و به سبب همگانی کردن و کیفیت پایین اموزشی امروزه مهمترین پیامداین سیاستگذاری بیکاری بالای نیروی دانش اموخته است انچنانکه امروزه شکل غالب بیکاری درکشور بیکاری دانش اموختگان است و نه افراد دانشگاه نرفته این موضوع آنجایی اهمیت بیشتری می یابد که علت اصلی حضور دردانشگاه یافتن کارمناسب برای دانشجویان است به باورمحقق منطق دگرگونی درسیاستگذاری اموزش عالی کشور را نه تکامل و یا بهبود که باید تبدیل شکلی ازکنترل اجتماعی به شکلی دیگر دانست که در سی ساله اخیر دارای پیامدهای خواسته و ناخواسته ای بوده و درنهایت وضعیت نامناسب اموزش عالی را درکشوررقم زده است

Keywords:

جنبشهای اجتماعی معاصر , کنترل اجتماعی , سیاستگذاران آموزش عالی , نهاددانشگاه , بیکاری , دانش آموختگان