علوم بومی و ارزشهای آن در توسعه کشاورزی پایدار در جهت حفظ محیط زیست

مطالعات پژوهشگران نشان می دهد که تاکید بر استفاده از فناوری های پیشرفته و گسترش آن در میان جوامع روستائی تاثیری جز تخریب محیط زیست و پیامدهای نامطلوب بر روی منابع طبیعی نداشته است . بشر امروزی با توجه به افزایش روز افزون جمعیت تصمیم به گسترش بهره مندی خود از طبیعت گرفته است، که این امرر از طریق استفاده از روشهای تولید حداکثر و مصرف نهاده های فراوان در سیستم کشاورزی و اعمال فشار به زمین انجام می پذیرد . شاید این روش در کوتاه مدت بتواند پاسخگوی نیازهای روزافزون انسان باشد ولی با کمی بررسی در می یابیم که این پاسخگویی عواقب منفی و جبران ناپذیری را در پی داشته است که از آن جمله می توان به تخریب مراتع ، جنگلها ، آلودگی آب ها و زمینها و تخریب محیط زیست آبزیان و پرندگان اشاره نمود .به همین علت پژوهشگران در سالهای اخیر به فکر استفاده از روشهایی افتاده اند که علاوه برحفظ محیط زیست بتواند پاسخگوی نیازهای جمعیت جهان هم باشد . دانش بومی یکی از این روشها است که در سالهای اخیر توجه بسیاری از محققین را به خود اختصاص داده است با توجه به روش دستیابی پشتیبان به این دانش و کاربردی کردن آن در جوامع روستایی ، می توان بیان نمود که بکارگیری دانش بومی و احیای مجدد این دانش ارزنده می تواند گامی مفید در پیشبرد اهداف توسعه پایدار محسوب شود ،زیرا بحث توسعه مطلق بدون توجه به پایداری آن، صرفاً به عنوان یک برنامه چندساله مطرح می گردد که قابل پیشبرد نیست ، ولی با بهره گیری از امکانات مناسب و ایجاد فضای بحث و تبادل نظر برای محققین و زارعین و تجاربی که تاکنون از گذشتگان بدست آمده است می توان این توسعه را پایدار و ماندگار نمود وبرای نسلهای آینده گسترش داد .

Keywords:

دانش بومی , توسعه پایدار , محیط زیست - حفاظت از طبیعت