رویکرد نهادهای حمایتی در پیشگیری از بزهکاری زنان (مطالعه موردی سازمان بهزیستی)

بالا رفتن نرخ بزهکاری زنان و افزایش حضور آنان در برخی از جرایم حتی جرایمی که تا کنون مختص مردان تلقی میشد باب جدیدی را در علم جرم شناسی با عنوان بزهکاری زنان مفتوح نموده است.این مسئله مرهون افزایش حضوراجتماعی زنان در جامعه بوده که این حضور متعاقب نظریه فمینیسم نمود پیدا کرده و بالتبع باعث تغییراتی در نرخبزهکاری زنان گردیده است. به دلیل آثار زیانباری که بزهکاری زنان برای جامعه به همراه دارد، غالب کشور های دنیا بهمنظور پیشگیری و کاهش نرخ بزهکاری زنان، طرح ها و برنامه هایی ترسیم و از طریق نهادهای مختلف (دولتی و غیردولتی) به عرصه اجرا می گذارند. در کشور ایران ارگان های مختلفی در راستای پیشگیری از بزهکاری زنان خدمات وفعالیت هایی ارائه می نمایند که از جمله آنها می توان به سازمان بهزیستی اشاره نمود. تحقیق حاضر با ماهیتی توصیفی– تحلیلی و به روش کتابخانه ای و اسنادی در پی آن است تا نشان دهد سازمان بهزیستی چگونه و با الهام از کدام مدلپیشگیری و با جه فعالیت ها و رویکردی سعی در پیشگیری از بزهکاری زنان دارد. سازمان مذکور با الهام از مدلپیشگیری سه مرحله ای و با رویکردی اصلاحی – درمانی در پی آن است که در مرحله اول افراد جامعه به ویژه زنان دردام علل و عوامل بزهکاری گرفتار نشوند و در مرحله دوم یعنی بعد از گرفتار شدن در دام علل بزهکاری با ارائه خدماتتخصصی و روانشناسی در صدد رفع علل و عوامل مذکور می باشد و در مرحله سوم یعنی بعد از ارتکاب بزه از سوی زنان،با ارائه خدمات خویش سعی در درمان، اصلاح و بازپروری زنان به منظور بازاجتماعی شدن و جلوگیری از استمرار و تکراربزه از سوی آنان را دارد. اگرچه سازمان بهزیستی در امر پیشگیری از بزهکاری زنان تلاش می کند، اما واقعیت آن استکه وضعیت پیشگیری از بزهکاری زنان در کشورمان به دلایل مختلف از قبیل جزئی و محدود بودن برنامه های سازمان،مشکلات مالی (کمبود بودجه)، مشکلات ساختاری و همچنین عدم نهادینه شدن فرهنگ پیشگیری از بزهکاری، بسامان نیست.

Keywords:

بزهکاری زنان , سازمان بهزیستی , پیشگیری سه مرحله ای , فمینیسم , خانه سلامت , خانه زنان