نمادپردازی در تزئینات وابسته به معماری اسلامی

هر محصول انسان نماد یا ابزاری است که هدف آن معنا بخشیدن به نسبتهای معین میان انسان و محیط اوست. مکانها، اهداف یا کانونهایی هستند که در آنها رویدادهای معنادار وجودمان را درمییابیم، اما مکانها آغاز گاههایی نیز به شمار میروند که از طریق آنها جهت خود را دریافته و به محیط، احساس تعلق میکنیم... در این میان، معماری، نظام نمادینی است که شخصی تها و روابط فضاییای را بیان میکند که کلیت را پدید میآورد: محیط انسان را. معماری، از کهنترین هنرها میباشد که همواره با انسان، افکار، عقاید و ادیان وی همراه بوده است. تاریخدانان قدمت تاریخی معماری را بیش از ششهزار سال بیان نمودهاند. در همان که نترین بازماندههای تاریخی، میتوانیم ردپایی از تمایل انسانها در تزیین و آراستن محیط زندگی را ببینیم. معماران سنتی مسلمان برخلاف بسیاری از معماران جدید، که حس آگاهی مستقیم نسبت به سرشت مصالح را از کف دادهاند، تجرب ه ای مستقیم از واقعیت مصالح مورد استفاده خویش داشته و معرفتی شهودی و در عین حال تجربی به اشیاء داشتند. این آگاهی جنب ه های زیادی از واقعیت مصالح مادی مورد استفاده را در بر میگرفت که از دید فیزیک کلاسیک و جدید، علیرغم این ادعا که بر تجربه گرایی استوارند، پنهان مانده است. البته وحدت و یکپارچگی معماری اسلامی نه فقط به وحدت عالم هستی و ورای آن به وحدت اصل الهی مربوط است؛ بلکه با وحدت زندگی فرد و جامعه، که شریعت، امکان حصول آن را فراهم می آورد

Keywords:

نقوش هندسی , نقوش اسلیمی , تزئینات وابسته به معماری , نماد