بررسی جهت قرارگیری حیاط مرکزی درمیزان آسایش حرارتی ساکنان منطقه با رویکرد پایداراقلیمی نمونه موردی خانه طباطبایی

در معماری مدرن امروزی ساختمان ها به واسطه پیشرفت تکنولوژیکی مرتفع شده رفته رفته روش های بومی سازگار با طبیعت فراموش شدند و بناها به واسطه تکنولوزی، بدون توجه به انسان و همسازی با طبیعت خلق شدن ولی در حال حاضر، رویکردهای جدید در ایران توجه چندانی به هم جواری طبیعت ندارند. و آگاهی به همین مسئله معماری پایدار را در مجموعه مباحث توسعه پایدار حائز اهمیت کرد. با مطالعه در معماری مناطق گرم و خشک نظیر شهر کاشان به نحوه تعامل انسان بومی با محیط در می یابیم که تفکر پایدار محور نیست. معماری این مناطق به گونه ای طراحی شده است که با اصول پایداری همگرا است و در این میزان آسایش اقلیمی نقش به سزایی دارد. از این رو د این پژوهش به تیین نقش حیاط مرکزی در معماری بومی با طول پایداری می پردازیم و در خانه طباطبایی در کاشان مورد ارزشیابی قرار می دهد. در مسیر پژوهش اشاره به اصول پایداری و خانه طباطبایی با اطول پایداری مورد بحث قرار می گیرد. نتایج حاصل از تحقیق ، یعنی ساختار حیاط مرکزی نه تنها خودش پایداری محور است بلکه به پایداری در معماری بومی به مدد این ساختار فراهم شده است. نتایج نشان می دهد که از عناصر طبیعی در معماری سنتی نواحی گرم و خشک این گونه بناها را در بناهای پایدار قرار می دهند

Keywords:

معماری , پایدار , حیاط مرکزی , خانه طباطبایی , کاشان