نگرش هویت معماری بر فضاهای شهری با رویکرد توسعه پایدار

تحقیق و شناخت معماری ایران خصوصاً معماری بافت شهری با بازشناسی ارزش های کالبدی و محیطی همراه است؛ که متاسفانه چنان که باید از گذشتگان به ما منتقل نشده و سبب بیگانگی نسل طراح کنونی از دستاوردهای استادان هنر معماری ایران بوده است. پیامد این بیگانگی، محتوای معماری و سیمای شهری است که اکنون در خیابان ها و فضاهای شهری، ناظر آن هستیم . تا قبل از پیدایش معماری مدرن، هر تمدن یا ملتی، معماری خاصی را ارائه داده است, اما تحولات و دگرگونیهایی که امروزه در معنا و مفهوم معماری رخ داده، تابعی از سیر تحولات فکری تمدن معاصر است که با علم تجربه گرا و تفکر راسیونالیست مدرن رایج، جنبهی معنوی و روحانی حیات انسان و اصولاً وجهمعنوی عالم وجود را انکار میکند.انسان ها در دوره های مختلف تاریخی با ساخت فضاهایی در شهر ، به دنبال برآورده کردن نیاز فطریخودشان، که ایجاد و برقراری ارتباط فرهنگی و اجتماعی با دیگران در سطح اجتماع بوده ،هستند، که با ایجاد چنین فضاهایی که هم از نظر اجتماعی فعال بوده و هم امکان ارتباط مستقیم و رودرو را فراهم می کرد و هویت اجتماعی را انعکاس میداد ،این نیاز درونی و فطری کهگرایش به محیط های اجتماعی فرهنگی و ارتباطات اجتماعی را داشت ، پاسخ دهند. معماری پایدار شامل الگوهای از پیش تعیین شدهومشخصی نمی باشد که بتوان آن را تکرار کرد؛ بلکه معماری پویاست و باید با ویژگیهای اقلیمی ،فرهنگی وطبیعت هر منطقه هماهنگ و سازگار باشد و آنچه معماری بومی کشورمان را ماندگار و کم نظیر کرده است توجه به همین خصوصیات است

Keywords:

هویت معماری , توسعه پایدار , هویت اجتماعی , فضای شهری , هویت شهری