سیدمحمد فرنام - دانشجوی دکتری مهندسی عمران- سازه، گروه مهندسی عمران، دانشکده مهندسی، دانشگاه بوعلی سینا،
سیدمحمدرضا هاشمی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران- آب و سازه های هیدرولیکی، گروه مهندسی عمران، دانشکده مهندسی،دانشگاه آیت الله العظمی بروجردی(ره)
سیدمهدی هاشمی - کارشناسی ارشد مهندسی عمران- خاک و پی، گروه مهندسی عمران، دانشکده مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک،

تجمع کربن دی اکسید در اتمسفر به عنوان عامل اصلی تغییرات آب وهوا در جهان شناخته می شود. اثرات مخرب مقدار گازهای گلخانه ای بیش از حد مجاز مخصوصا کربن دی اکسید 1 به اندازه ای می باشد که منجر به تداعی تفکرات پایدار در راستای کاهش انتشار کربن دی اکسید حاصل از تولید سیمان می شود. چنانکه در ازای هر یک تن سیمان پرتلند به طور متوسط یک تن گاز کربن دی اکسیدروانه اتمسفر و 1.4 گیگاژول انرژی مصرف می گردد و عدم توجه به این مهم، باعث می شود که در آینده ای نه چندان دور به یکی از بزرگترین نگرانی های جوامع بشری تبدیل گردد. لذا ضروری است تا راهکارهای عملی و ممکن جهت کاهش این گازها را بررسی وبهترین آن ها را معرفی کرد. با توجه به این نکته که کاهش مصرف سیمان در بتن می تواند نهایتا منجر به کاهش تولیدکربن دی اکسید گردد، در تحقیق حاضر اثرات جایگزینی درصدی از مواد مکمل سیمانی در بتن بررسی شده است. به عنوان نمونه می توان به کاربرد پودرسنگ، خاکستر لجن فاضلاب، سرباره کوره آهنگدازی و پوزولان ها و جایگزینی آن ها با درصدی از سیمان در تولید بتن اشاره کرد. نتایج نمودارها نشان داد که در محدوده 7/5 تا 11 درصد جایگزین سیمان تغییرات محسوسی در مقاومت نمونه ها مشاهده نگردید. استفاده از طرح اختلاط و نوع بتن مناسب، ارتقاء سطح و کیفیت کارخانه های تولید سیمان و نصب سنسورهای کنترل آلودگی، نصب فیلتر، قابلیت بازیافت بتن، آموزش به مهندسان و دانشجویان، احداث کارخانه های سیمان و ذوب آهن در فواصل نزدیک به هم، درختکاری و انبوه سازی نباتات در اطراف کارخانه های صنعتی از جمله دیگر اقدامات کاربردی جهت کاهش گازهای گلخانه ای می باشد

بتن سبز، انرژی، گازهای گلخانه ای، محیط زیست، مواد جایگزین سیمان، توسعه پایدار