سیدرضا مرتضوی یزدی - کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد کرمان،
مهدیار قراولباشی - کارشناس ارشد معماری و مدرس موسسه آموزش عالی اسرار مشهد،
عطیه سحرخیز - دانشجوی ارشد معماری دانشگاه آزاد رفسنجان،

امروزه افزایش سریع جمعیت شهرنشینی و گسترش افقی شهرها در مناطق پیرامون، بسیاری از جوامع را بر آن داشته که توجه به مسکن را به عنوان یکی از اولویت های مهم برنامه های توسعه خود قرار دهند. به دنبال این پدیده، بلند مرتبه سازی و آپارتمان نشینی و در ضمن آن پایداری نیز مطرح گردید و این افزایش سریع جمعیت شهری در کشور ما که حاصل آن از هم گسیختگی پیوندهای اجتماعی خانواده ها و تضعیف سنت های فرهنگی در اغلب شهرهای بزرگ کشور بوده است، موجب بروز مشکلات فراوانیدر روابط اجتماعی افرادی که در مجتمع های مسکونی زندگی می کنند گردیده و تغییر شکل زندگی از خانه های سنتی ایرانی بهمجتمع های مسکونی بلند مرتبه و همچنین رابطه عمیقی که در گذشته بین طبیعت و خانه های ایرانی وجود داشت، بکلی حذف شد ایجاد سرپناه و مسکن ایدهآل، ارزان و مقاوم با رعایت جنبههای اجتماعی یکی از مهمترین نیازها جهت نیل به توسعه پایدار یکشهر میباشد بنابراین با پرداختن به زمینه اجتماعی حس تعلق یعنی پایداری اجتماعی و ایجاد امنیت می توان موجب ارتقای حستعلق ساکنین به مسکن خود و در نتیجه تقویت هویت اجتماعی در مقیاس مجتمع مسکونی و در کنار آن آموزش چگونگی برقراری تعامل متوازن میان فرهنگ بومی و فرهنگ آپارتمان نشینی و جلب رضایت اجتماعی و به موازات آن توسعه و پایداری در این گونه بناها می باشد.

بلند مرتبه سازی، پایداری، پایداری اجتماعی، مجتمع مسکونی