اثر محلول پاشی عناصر کم مصرف بور و آهن بر کمیت و کیفیت چغندرقند

به منظور بررسی اثر کودهای حاوی عناصر کم مصرف و روش های مختلف کاربرد آنها بر عملکرد ریشه چغندرقند و درصد قند آن، آزمایشی در سال 1391 در شهرستان شهرکرد در قالب فاکتوریل و بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد که در آن فاکتورها شامل عناصرکم مصرف در پنج سطح)سکوسترین آهن 138 ، اسیدبوریک، سولفات روی، ترکیب هر سه کود و)بدون مصرف عناصر ریزمغذی((و روش های مصرف در سه سطح)کاربرد خاکی، آغشته نمودن بذر و محلول پاشی(تشکیل می دادند. نتایج بدست آمده نشان داد اختلاف ریزمغذی ها با شاهد از لحاظ تعداد زیادی از صفات به ویژه عملکرد ریشه، عملکرد قندخالص و درصد قند خالص معنی دار گردید و تیمارهای عناصر کم مصرف برتری قابل توجهی نسبت به شاهد داشت . همچنین میزان ناخالصی های ریشه در آن نسبت به شاهد کمتر بود و از نظر شاخص برداشت نیز در صدر قرار گرفت.در مقایسه بین کودهای حاوی عناصر ریزمغذی مشخص گردید که اسیدبوریک از لحاظ صفات زراعی و فیزیولوژیک و نیز کیفیت محصول نسبت به سایرین از برتری برخوردار است به طوری که از نظر عملکرد ریشه، عملکرد قند خالص، درصد پوشش سبز، شاخص برداشت و درصد قند خالص از میانگین بالاتری برخوردار بود اما اختلاف بین ریزمغذی ها از نظر ناخالصی های ریشه معنی دار نبود و چون بین ترکیبات بکار رفته، اسیدبوریک کارایی بیشتری از خود نشان داد، لذا می توان آنرا به عنوان ترکیب مناسبی معرفی نمود.همچنین بین روش های مصرف، می توان از لحاظ بالاتر بودن عملکرد ریشه ، عملکرد قند خالص و درصد پوشش سبز آغشته نمودن بذر را توصیه کرد که روشی کم هزینه بوده و توسط زارع نیز براحتی قابل اجرا است اما اگر هدف افزایش شاخص برداشت و درصد قند خالص باشد می توان روش محلول پاشی را بکار برد که عملکرد ریشه و عملکرد قند خالص مطلوبی را ارائه کرده است ولی از لحاظ اجرایی مشکل تر از آغشته کردن بذر بوده و مقدار کود بیشتزی نیز لازم دارد.

Keywords:

چغندرقند , عناصر کم مصرف , روش های کاربرد