فاطمه آگاه - دانشجوی دکتری فیزیولوژی گیاهان زراعی- دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری

در برنامه ریزی جهت کاربرد آفت کش ها نیاز به ارزیابی اثرات زیست محیطی آنهاست. برای این منظور، از شاخص هایمتعددی استفاده می گردد که یکی از این شاخص ها، شاخص EOQ یا شاخص تاثیر زیست محیطی آفت کش ها است. در این مطالعه شاخص تاثیر زیست محیطی (EIQ) و اجزای آن (جزء کارگر مزرعه، جزء مصرف کننده و آبشویی و جزء بوم شناختی) برای حشره کش ها و قارچ کش های مصرفی در کنترل آفات و بیماریها در مزارع برنج کلات نادر مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که بیشترین خطرآفرینی را قارچ کش کاربندازیم (با نرخ کاربرد مزرعه ای شاخص برابر با (54/1) دارا بوده و در بین حشره کش ها، فیپرونیل (3/53) به دلیل دوز مصرفی پایین مقدار بسیار ناچیزی از این شاخص را داشته و مصرف آن به جای کارتاپ هیدروکلراید (50/5) و دیازینون (58/9) در کنترل کرم ساقه خوار برنج مناسب تر ارزیابی شد. در کنترل کرم سبز برگخوار نیز، تری کلروفون (14/4) کم خطرتر از مالاتیون (23/2) بود. جهت ضد عفونی بذر و کنترل پوسیدگی طوقه و ریشه، فلودیوکسونیل (0/1) مناسب تر و کم خطرتر از کربوکسین (24)، تیرام (37/6 و تری فلومیزول (0/9) ارزیابی شد. برای کنترل شیت بلایت استفاده از پروپیکونازول (3/4) به دلیل خطرآفرینی کمتر در مقایسه با کاربندازیم (54/1) و آیبرودیون (10/9) توصیه می شود.54 ) دارا بوده و در بین حشره کش ها،

برنج، حشره کش، شاخص تاثیر زیست محیطی (EIQ) قارچ کش